Günlerden cuma , aylardan ocak , dostlardan ise ay 'ı seçmiştim kendime . Şahit olsunlar diye . Siradan bir çocuk gibi ağlamak yerine hep gülerdim . Sabahları uyuyan ev halkın ainat kahkaha atarak kalkardım . Okulu'da severdim , derslerde durmadan konuşur hocalarla sohbet ederdim .
Asla unutmayacağim bir öğretmenim vardı . Ayça öğretmen ... Bana okuma yazma öğrettiğinde dünyaya yeni bir yazar kazandırdığının farkında bile değidi . Bütün o neşeli hallerimin yanında kötü bir huyum vardı. Çok kıskanç bir çocuktum . Ablamın bir kitabı vardı . Üzerinde koca koca harflerle "ZEYNEP AKSOY DIŞINDAKİLER AÇAMAZ" yazıyordu. Okumayı bırakın o kitaba dokunmam bile yasaktı.Bu yüzden bende kendime ait bir kitap istenim ailemden .Ailem tahminimden de çok devamı oluca bi defteri bana verdiklerinde kalbim yerinden çıkıcak gibiydi . Kalbim büyük bir yazma isteği ile atıyordu. Ay 'ın tepeden bana gülümsediği o cuma gecesinde ablamla aynı anda defterlerimizi çıkardık . İmizde okadar odaklanmıştı ki defterlerimse kelimenin tam anlamıyla çıt çıkmıyordu . Ablam hemen yazı yazmaya başladı . Bense hâlâ hayran bir şekilde defteri izliyordum . Tekrar tekrar kapağını inceliyor, açıp kapatıyor satırlarında parmaklarını dans ettiriyorum. O akşam defterin büyüsüne katılmaktan öteye gidememiştim . Uyku satım geçtikçe göz kalanlarım düşüncelerime karşı çıkarcasına kapanıyordu . İçimde savaş verirken aklıma bir hikaye geldi . Tam o hikayeyi yazmaya yeltenecektim ki göz kapakları sabah kadar açıklama yemin etti . Yorgun küçük bedenim buna uzun süre karşı koyamamış uykuya dalmıştı.
Sabah uyandığımda büyük bir hevesle akşam olmasını bekledim . Nihayet o akşama kavuştuğumda yine aynısı olmuştu . Ablamla ben defterlerimizi çıkartmıştık. Dün akşamdan farklı olarak ablam bana alaycı bir göz kırpıp
-Uykuya kalacaksan boşuna çıkarma defteri
diyerek beni kızdırmıştı.
Öfkeyle kucağıma koyduğum defterime arapçaya benzeyen el yazımla bir şeyler yazmaya başlamıştım. Güm bunları yazdım. Hikayeme onlarla başladım . Onlar ayda yaşayan insanlardı . Kocaman kafalara sahip küçük insanlardı onlar . Ay' ın vatandaşıydılar . Sevindikleri zaman renkleri beyaza dönerdi . Bu yüzdendi ay'ın gri benekleri mutsuzdu onlar . Soğuktan buğulanmış camımda gün bunları izlerken uykuya daldım. Gece bitmişti defterimin ilk hikayeside bitmişti ama ardından benim hayâl dünyamın oluşumu ve gün yeni başlıyordu .
