Simula nung huling usap namin Ni Irene about him, hanggang ngayon nag iisip pa Rin ako ng possible reasons nya. Kung bakit sya umalis. Kung bakit Hindi sya nagpaalam. Kung bakit Wala akong communication sa kanya. At Kung bakit nya ako iniwan.
Andito ako sa kwarto ko. Saturday ngayon and nakahiga Lang ako sa Kama ko. Wala naman akong gagawin ngayon. Wala Rin sina mama at Papa para makabonding ko.
Bumaling ako sa left side nang bed ko. Nandun, ang nag iisa at pinaka iniingatan ko na bagay na makakapagpaalala sa kanya. Kinuha ko naman yun at parang tanga na hinaplos at kinausap.
" Kelan ka ba babalik? "
Napatanong ko na lang sa litrato namin 2 years ago. The last photo that we captured.
" Sana naaalala mo pa din ako even if ang tagal mo nang walang communication sakin. "
Actually, meron naman kasi sana ang kaso lang ay siya ang pumili na wag kaming magkaroon nang communication.
" You will always be my first love. Until now, I still feel the same, way back before. "
" I'm still holding on. "
Binalik ko naman agad yung picture frame namin at humiga sa kama ko. Naiisip ko na naman yung dati. Yung tipong masaya, nakakatawa, nagkukulitan at nagmamahalan. Hindi man bilang magkarelasyon, pero bilang magkaibigan.
Buntong hininga akong nakahiga sa kama ko habang sinasambit ang mga salitang...
" I'm still waiting for you to comeback, my Love . "
" Please comeback, Marcus. "
--------------------
Waiting for someone is not being martyr and stupid, you just love him/her that much.
