Murder with TaeKook

³ ° ⁿᵉᵈᵉⁿ ᵇᵉⁿ

Yukarıdaki müziği dinlemenizi tavsiye ederim!! Iyi okumalar♡

Şoku atlatmayı başarmıştım. 2.cesedi taşırken koridordan ayak sesleri geliyordu. Korkuyordum çünkü elimde ölü bir adam vardı. Karşımda ise asabi rehber öğretmeni

Gerçekten çok asabi. Ne sorarsam tersliyor. O an ayak seslerini duyduğumda tedirgince ona baktım. O da korkmuştu sanki. Onun korkmuş olması büyük bir tehlike olduğunu gösteriyordu.

"Ne yapacağız?" dediğimde düşündü.

"Hızlı ol ve adamın ayaklarını bırak." dedi ve anahtarı uzattı , "deponun kapısını hızlıca aç ve beni bekle"

"Ama-"

"Hızlı ol dedim!"

Yine bağırdı ve ben hızlıca depoya gittim. 10 dakika olmuştu  fakat kimse yoktu. Korkuyordum. Ama neden bilmiyorum . Ona bir şey olmasını istemedim. Bunun nedenini de bilmiyorum. Tüm bunları düşünürken kapıya vurdu birisi. Korktum. Yavaşça ayağı kalktım, kapıyı açtım ve;

"Aman tanrım!N'oldu böyle sana yani size?"

"Soru sorma bana anahtarı ver"

Anahtarı uzattim ve içeri girip kapıyı kitledi. Yüzü yara-bere içindeydi. Çok kötü görünüyordu. Zaten karanlık olduğu için yüzünün tamamını görememiştim de. Telefonunun ışığını açtı. Yüzünü gördüm. Yüzünün her bir noktasını inceledim. Dudağı,yanakları,burnu,yüzünün şekli ve en son gözlerine baktım. Gözleri gözlerimle buluştu. Heyecanlanmıştım. Sanki kalbim dakika da 52622526 kere atıyordu.
O da şaşırmışa benziyordu. O kadar güzeldi ki. . . Ama bir anda öğretmenim olduğu aklıma geldi ve işte uzaklaşmaya çalıştım tüm bu düşüncelerden.

"Sen gittikten sonra cesedi hemen bir yere sakladım ve geleni bekledim sadece. Ve yaklaşmıştı. Yanıma geldiğinde durdu. Yüzüme baktı. Anlamamıştım kim olduğunu.  Sonradan anladım müdürün oğlu olduğunu. Benden hep nefret ederdi. Ben onu tanıdığımdan
beri benden nefret ederdi.  Her gördüğünde bana öldürecekmiş gibi bakardı. Hep babası yani müdür olduğu için yanında bir şey yapamamıştı. Işte bugün,bugün yaptı istediklerini . Istediği gibi dövdü sonra babasının sesi duyuldu ve koşarak ayrıldı. "

Sözünü kesmeden dinledim. Bir insan niye yapardı ki bunu. Aklımda bir ton soru vardı. Kafam karışmıştı onca düşüncelerin arasında.

"Neden yapıyor peki bunu? Senden yani sizden neden nefret ediyor?"

"B-bilmiyorum." dedi. Ilk defa titremişti sesi. O an ona sarılmak istedim. Devam etti;;

"Bana siz demene gerek yok." dedi . Ben yine şaşırdım. Yine devam etti;

"Dersine git. Eğer sorarlarsa,rehber hocasi aldı dersin. Ilk günüm olduğu için aldı diye birşeyler söyle. Hadi git" dedi . Peki dedim ve ayrıldım oradan.

Evet sınıfa gidecektim. Biraz ilerledim ve bir saniye ben nerden geldim? Bir yere girdim, bakındım etrafıma. Yine dardı,yine karanlıktı,yine yalnızdım ama bu sefer nereye gideceğimi bilmeden. Ne yapacağımı bilmiyordum. Neden başıma bunlar geldi ki benim? Ben hayatımın monotonluğunu seviyordum. Bunlar benim başıma gelmemeliydi. Sadece yeni bir okula başladım. Her zaman ki gibi sabah yanık tostum,sakarlıklarım vardı. Ama ben bu olanları kaldıramıyordum . Neden benim ki? Neden cinayete rastlayan benim? Neden cesedi taşıyan benim? Neden bu dar,karanlık koridorlarda ben varım? Neden kaybolan benim? Neden herşeyim monotonken böyle oldu? Bu dar,soğuk ve karanlık koridorda kendimi duvara yaslayarak yere oturdum.

Ağlıyordum işte. Kaldıramıyordu tüm bu olanları gözlerim.

Bulutlarım kaldıramıyordu. Yıldırım düştü işte. Yağmur başladı . Bulutlarım döküyordu herşeyi yeryüzüne. Yağmurları durduramıyordum. Ay ı kapattı bulutlarım. Artık parlayan birşey kalmadı. Yıldızlar gitti,ay gitti . Güneş doğamıyordu. Başaramadı bulutlarım,izin vermedi yağmurlar...