Blue Vipers

Hoofdstuk 2 - Groene briefjes

"The soul that has conceived one wickedness can nurse no good thereafter."

- Sophocles

HOOFDSTUK 2

KATYA VLOOG IN MIJN ARMEN, ik omhelsde haar met dezelfde energie terug. "Sorry." Fluisterde ik in haar oor waarna ik haar kuste op haar wang. Ik had haar enorm laten schrikken. "Het is oké." Schokte ze, ik voelde hoe ze nog steeds stond te trillen op haar benen. Haar lichaam en geest waren nog steeds in shock. Ik probeerde haar te kalmeren door over haar rug heen te wrijven. "Doe zoiets nooit meer." Haar adem stokte, het schuldgevoel kroop over mijn huid. Ik zag haar doodgraag, ze maakte deel uit van mijn familie. "Dat beloof ik." Ik opende mijn ogen en zag hoe mijn wagen werd onder gegoten met benzine.

Ik keek toe maar voelde hoe elektrische schokken zich door mijn lichaam verplaatsten, Ik wilde ze tegen houden maar ik was machteloos. Ze keken alle drie voldaan naar mijn rode Porsche die nu helemaal glom. Het licht van de maan weerkaatste langs de zijkant en de ruiten waren wazig.

"Waar zijn die verdomde lucifers?" Hoorde ik een van de drie vloeken, Katya liet mij langzaam los en draaide zich naar het tafereel toe. Ik was er met mijn hoofd niet helemaal bij, mijn gloednieuwe wagen waar ik jaren voor had gespaard zou nu in vlammen op gaan. Misschien waren wij wel de volgende waar enkel maar as van zou overblijven. Ze waren niet te vertrouwen. Ik voelde de brok in mijn keel groter worden en zuchtte moedeloos. Mijn ogen dwaalden langzaam weg en geduldig wachtte ik op het moment dat mijn wagen in vlammen op zou gaan. Ergens kon ik het niet geloven, niet accepteren, mijn hersens hadden nog heel wat tijd nodig om deze surrealistische ervaring te verwerken.

Het geluid van de koppen die langs het strijkvlak krasten deden al mijn zintuigen in actie schieten. Mijn ogen waren intens gefocust op de houten stokjes waar nu een vlam aan hing, het vloog door mijn open ruit heen en landde op een van de stoelen. Mijn Porsche vatte meteen vlam, het vuur verspreidde zich razendsnel en nog geen minuut later was mijn wagen een brandende zon. De hitte kwam snel onze kant op en mijn lichaam begon te ontdooien, mijn ogen begonnen te tranen maar nog steeds keek ik gehypnotiseerd naar de vlammen die steeds groter en intenser werden, ik kon mijn prikkende ogen er niet vanaf houden.

Ik had totaal niet door dat de drie mannen dichter bij ons waren komen staan, pas wanneer ik een hand rond mijn pols voelde schoot ik wakker. Het leek net alsof ik een marathon had gelopen en helemaal buiten adem was. Het feit dat een van de mannen mij naar achter trok hielp de situatie niet. "Raak mij niet aan." Kwam er murmelend uit al kon ik niet genoeg aandacht opbrengen om door al het rook en het felle licht uit te maken wie er voor me stond. Met een laatste harde duw viel ik tegen de grond aan en op dat moment explodeerde mijn Porsche, een luide knal gepaard met een gigantische vlam, het leek akelig dichtbij. Mijn hart ging tekeer en ik had het ontzettend warm, mijn huid leek te smelten door de hitte. Ik begon mijn focus te verliezen, ik voelde mij licht in mijn hoofd alsof ik niet genoeg zuurstof binnen kreeg. "We moeten gaan." Hoorde ik Ash zeggen, de naamloze van de drie wierp een blik op mij. "Nu is niet het moment om flauw te vallen." Zijn uitstraling was kil maar toch strekte hij zijn hand naar mij uit om mij rechtop te helpen.

Koppig dat ik was sloeg ik zijn hand bij mij weg waarna ik op eigen houtje rechtop ging staan. Hij leek niet onder de indruk, hij keek mij nog voor de laatste keer kleinerend aan vooraleer hij naar het zwarte busje toeliep. Hij was zelfzeker, dat waren ze alle drie. Dit was zeker niet de eerste keer dat ze zich als waaghalzen gedroegen. Ash kroop achter het stuur en de barmhartige samaritaan nam plaats in de passagiersstoel, de enige die overbleef was Jack met zijn machinegeweer. "Binnen." Hij gebaarde met een knik dat we langs achter in het busje moesten kruipen, zonder aarzelen volgden Katya en ik zijn bevel op. Hem nu tegenwerken was een zelfmoordpoging.