Ölümsüz Dostluk

Çocukluğumu Özledim...

Herşey fazla basitti benim için.Sade ve düz bir yaşam sizcede kulağa çok hoş gelmiyor mu?
Belki çoğu kişi böyle kişilerin sıkıcı olduğunu düşünebilir, aslında haklılarda ama ben yaşamımdan memnundum
Mesela yarın beni neler beklediği ile ilgili bir endişem yoktu hiçbir zaman da olmadı çünkü az çok yarın beni neler beklediğini biliyordum uyan,okula git,okul dersleri,eve gel,ve uyu
Arada belki küçük ayrıntılar vardı ama önemsiz ayrıntılardı hepsi.Mesela annemin benim için endişelenip bana sürekli kızması gibi...

Endişelendiği konu ise yakın zamanda belki de bu hayattan kopup gidecek olmamdı ve benim bu hayatı güzelce her anını yaşayarak geçirmediğimi düşünüyordu.

Ve canımı sıkan olayda annemin benim okulumu değiştirme isteğiydi

Ben böyle iyiydim,rahattım dediğim gibi yarın beni neler beklediğini az çok bilirken bu değişiklik belkide hayatımı altüst edicekti.

Belki annemin diliyle asosyaldim ama kime ne?
Belki de ölücektim bu hayatın heyecanından tatmadan ölücektim

Doktorum benim yüzüme karşı bişey diyemese de biliyordum hiçbir çaresi olmayan bir hastalıkla karşı karşıyaydım

Aslında çaresizliğime çok kızıyordum her yattığımda sabah uyanabilecekmiyim acaba? kaygısı çok kötüydü canımı yakıyordu bu.

Bazen aklıma babam gelir.Aklıma getirmemek için elimden geleni yapsamda o da benim canımı çok yaktı ve yakmaya da devam ediyor.O beni annemi başka bir kadın için bırakıp gitti.

Üstelik hastalığımı bildiği, ölüceğimi bildiği halde hiçbir şey söylemeden çekip gitti.

Onu çok bekledim onu o kadar çok bekledim ki odamdaki pencerede belki döner yine bana canım kızım diye sarılır diye yada herşey bir rüya diye düşünmeye o kadar çok sarfettim ki kendimi ama o gelmedi ben onu her an affetmeye hazır olmama rağmen o gelmedi.

Yine bekliyorum hala bekliyorum biliyorum gelmeyecek ama yinede bekliyorum,kulağımda bir müzik camdan hala onun gelişini görebilmek için bekliyorum.

Beni bir kere bile görmeye gelmedi bunca zaman onu çok özledim onu çok özledim onu herşeyden çok özledim...

Bir an düşündüm de küçükken herşey daha kolaydı sanki.
Annem babam yanımda benim ölme kaygım yok ufacık şeylerle mutlu oluyorum hayatımda üzüntü yok.

Kendi kendime bunları düşünürken evin kapısı çaldı birisi gelmişti sanırım onu da takmadım ki annemin aşağıdan bağırmasına kadar.
Bir kaç kez oflayıp aşağı indim.

Şahane okuldan bir arkadaşım gelmiş. Zaten ne kadar da çok severim onları değil mi? ne kadar da çok özlemişim?

Okulda duyduğum kadarıyla kızın ismi Defne'ydi.Bunu kendimin söylediğine ne kadar inanmasamda kız güzeldi yani ne yalan söyleyeyim şimdi.

Sonunda demek senden daha güzel birilerinin de olduğunu
kabullendin.
Yoo ne alakası var ben öyle bişey demedim bi kere kız güzel yani öyle demek istedim ben bir kere herkesten güzel değilim tamam mı ne zaman demişim ben onu söyle he ne zaman söyledim öyle bişey yani hem şimdi bir baktım da kız o kadar da güzel değil yani çok çirkin yani öyle böyle değil ben ondan daha güzelim demeyipte ne yapıcağım ki gerçekler acı yani yapıcak bişey yok allah güzel yarattıysa beni ben ne yapabilirim.

Annemle kız bana tuhaf tuhaf bakarken o an anladım ki söylediklerimi sadece iç sesim değil herkes duymuş o kadar da fazla çıkmış olamaz dimi sesim ya yani birazcık kendi kendime konuşup deli olduğumu sanmışlardır sadece abartılıcak bişey yok ki

Konuyu hemen başka yere çekmeye çalıştım
-Hmm şey ya dışardaki kedi çok güzel ya onu şey ettim ben.

Dedim dışarıyı göstererek ki bu en büyük hayal kırıklığım oldu çünkü dışarda kedi yoktu.

-Neyse ya zaten çok ta şey değildi, güzel değildi yani tatlı değildi.Sen ne için buradasın peki?

-Şey okuldan ayrılacağını duydumda belki benimle konuşmak istersin diye düşündüm.

-Yok öyle bişey okuldan ayrılmıyorum kimden duydun bilmiyorum ama yalan söylemiş sana belli ki.Konuşmak istediğimi de sanmıyorum.

Dövseydin bi de istersen kızı

-Tamam o zaman okulda görüşürüz.Ben gideyim

Kıza söylediklerimden sonra annem beni anlaşılan hastalığımdan daha önce öldürecekti.Ama ne yapabilirdim? Hiçbirşey olmamış gibi nasıl davranabilirim?

Çok iyi hatırlıyorum ki ben hastalığımın okuldaki kimse tarafından bilinmemesini istiyordum çünkü bana kimsenin acımamasını istiyordum ama o bir şekilde beni annemle konuşurken duyup ona kaç kez bunu söylesem bile bütün okula yaymıştı.

Yani ne yapmamı bekliyordun gidip kızın boynuna mı atlıyım olanlardan sonra?

Akşamları ve özellikle gecelerden nefret ederdim bunun nedeni ise hastalığımdı.Uyuyamıyordum bu çok canımı sıkıyordu.Uyuyamama sebebim ise yarın uyanamama kaygımdı.Her gece bunu yaşamaktan sıkılmıştım artık.

Hiç kimse beni anlamıyordu,hiç kimse...