01.

99 5 1
                                    

Vandaag is de dag. De dag dat ik iedereen moet verlaten. Waarom, Waarom gaan we nou verhuizen naar dat stomme land? Mijn vader kon hier geen goed werk vinden, en vond hij een baantje in Australië. ''Em, ik ga je supererg missen, maar onthoudt dat ik zielsveel van je houd,'' zegt Demi huilend. Demi is mijn beste vriendin. Of was mijn beste vriendin. ''Ik hou ook van jou,'' zeg ik huilend terug en we geven elkaar een knuffel. Na een paar seconden laten we elkaar los. Ik geef m'n andere vrienden ook een knuffel. Als ik net terug naar mijn ouders wil lopen, roept iemand mij. ''Emily, wacht! Je vergeet mij!'' zegt Dylan. Dylan is de knapste en leukste jongen uit de klas. Ik vind hem wel leuk, en ik wou het hem gaan vertellen, maar daar is het nu te laat voor.. ''J-ja n-natuurlijk,'' zeg ik zenuwachtig. Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. ''Ik hou van je,'' fluistert Dylan in m'n oor. Ik raak nog zenuwachtiger. We laten elkaar los, en ik loop terug naar mijn ouders die staan te wachten bij de taxi. ik draai me nog één keer om, en zwaai naar iedereen en loop door naar mijn ouders. ''Gaat het lieverd?'' vraagt m'n moeder. Ik geef geen antwoord en stap de taxi in.

We zijn op het vliegveld aangekomen. Ik haal mijn koffer uit de achterbak en we lopen naar binnen. We checken ons in en geven onze koffers af. Daarna moeten we door de duanen. Als alles gelukt is komen we iets later bij onze gate aan. ''Mam, mag ik een starbucks halen?'' vraag ik smekend aan mijn moeder. ''Tuurlijk liefje, hier is 20 euro,'' zegt ze en geeft me het briefje van 20 euro. Ik ga lopen en zie in de verte uiteindelijk de Starbucks. Ik bestel een Starbucks Vanilla Cream. Met mijn Starbucks in mijn linkerhand en mijn wisselgeld in mijn rechterhand loop ik terug naar ons plekje. Na een halfuur wachten mogen we het vliegtuig in.

''Doe uw gordels om en een fijne vlucht,'' zegt iemand door de speakers. Ik zit bij het raam, zoals altijd. ''Heb je er zin in?'' vraagt mijn moeder enthousiast. ''Ja, heel erg,'' zeg ik sarcastisch.

Doei Nederland.

-----

Mijn eerste hoofdstuk! Hij is een beetje saai en superkort , maar ik hoop dat jullie hem wel leuk vinden. Er komen hopelijk wel langere hoofdstukken.

Lots of lovee,
Marit

beside you.Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu