Liefs Dave

Proloog

- 1990

Ik haalde met trillende handen de zwangerschapstest uit het doosje. Ik ging met mijn vingers over het kleine apparaatje. Het apparaatje dat mijn leven in één klap kon veranderen. Mijn ogen baanden zich een weg naar Alex, mijn vriendje. Ik zocht moed in zijn ogen, maar het enige wat ik zag was angst. Angst, voor als ik echt zwanger zou zijn. Wat zouden de mensen van ons denken? Nou, eigenlijk van mij. Ik was 16. Stel dat ik zwanger was. Een kleine baby in mijn buik. Ik zou nooit meer aan een baan komen. Ze zouden me altijd veroordelen. "Dat is dat meisje die zwanger werd op haar 16e." Ik hoorde het nu al. Ik snikte voor de zoveelste keer en stond op. Alex keek me nog een keer aan. Ik zag nog steeds angst in zijn ogen, gemengd met iets wat ik niet kon plaatsen. 'Succes,' mompelde hij, terwijl hij aan zijn nagels frunnikte. Ik knikte en liep in een slakkentempo naar de badkamer. Een plusje was zwanger en een minnetje was niet zwanger. Met alles in mijn lichaam hoopte ik op een horizontale lijn. Wat zouden mijn ouders ervan denken? Zou Alex mij verlaten als ik zwanger was? Dat kon ik niet riskeren. Hij was alles voor mij. Ik kon het kind voor adoptie opgeven. Of het laten weghalen. Maar dan vermoordde ik iemand. Dat kon ik niet doen. Misschien was ik wel helemaal niet zwanger. Ik schudde met het langwerpige voorwerp en keek voorzichtig op het schermpje. Heel vaag zag ik een plusje opkomen. Ik was zwanger. Een traan rolde over mijn wang en verliet mijn gezicht, om plaats te maken voor nieuwe tranen. Een ongeduldige Alex klopte op de deur. Ik opende de deur en barstte in huilen uit. 'Ik ben zwanger.' Het grijze shirt van de jongen voor mij werd nat. Hij streelde over mijn rug. 'Je snapt dat ik het nu moet uitmaken hè?' Ik verstijfde en haalde me uit zijn knuffel. 'Wat zei je?' vroeg ik met een trillende stem. 'Ik maak het uit, Melissa. Sorry.' Hij drukte nog een kus op mijn hoofd en verliet mijn huis. 

+++

Ik lag in het ziekenhuis en de zweetdruppels stonden op mijn voorhoofd. Puffend en hijgend keek ik naar Alex. Hij was bij me gebleven. Ik moest het kind voor adoptie opgeven, maar hij bleef bij me. Daar ging het om. Hij glimlachte zwakjes en pakte mijn hand vast. 'Je kunt het.' Dankbaar knikte ik naar hem. Mijn ademhaling werd steeds ongecontroleerder en mijn mond werd droog. De pijn in mijn onderbuik was onbeschrijfelijk. De tranen liepen over mijn gezicht. Een klamme hand veegde ze van mijn wang. 'Het doet pijn,' huilde ik. Alex probeerde me te sussen, maar het enige waar ik aan kon denken was de pijn. Die stekende pijn. 

Even later was de pijn weg. Ik hoorde niets meer en het leek alsof alles in slow-motion gebeurde. Alex die met grote ogen naar de baby keek. De zuster die hem naar mij kwam brengen. Toen ik het krijsende geluid van het kleine mensje hoorde, ging mijn gehoor weer aan. 'Het is een jongetje,' hoorde ik de zuster zeggen. Het babytje werd in mijn handen gelegd en ondanks dat hij krijsde, was hij zó schattig. Ik glimlachte breed en keek naar Alex. Hij keek me vragend aan. Ik wist wat hij bedoelde. 'David,' zei ik vastbesloten. 'Hij heet David.' Alex dacht even na en knikte toen. 'Dat past bij hem,' mompelde hij. Hij pakte mijn hand vast en streelde het wangetje van David met zijn grote duim. Héél even dacht ik dat we een gelukkig gezinnetje zouden kunnen zijn. Totdat de zuster hem bij me weg kwam halen. Ik keek haar teleurgesteld aan. Ze glimlachte nep. 'David Elsgraven dus.' Ik slikte. Elsgraven was niet mijn achternaam. Ook niet die van Alex. Het was de achternaam van zijn nieuwe ouders.

---

Hee, dit is een nieuw boek en de eerste keer dat ik geen fanfiction schrijf. Ik hoop dat jullie het leuk vinden! Wees niet te streng voor me :). De proloog is korter dan de hoofdstukken zelf worden. Maar goed, enjoy!