ACHTER DE LIJN
Ik slik een paar keer achter elkaar vanwege mijn droge keel. Mijn vingertoppen strelen onbewust de bladeren van de dichtbeboste struiken. Ik kan zijn stem van ver weg horen. Het is misschien net zo zacht als gefluister, of de luidheid van een tv op een laag volume tijdens de reclames.
Ik hoor zijn stem, vermengd met de anderen. Ik weet waar hij is.
Zijn favoriete plek is in de grot achter de brede waterval.
Niemand weet dat die waterval uit dode tranen bestaat- uit tranen die dus al zijn gelaten.
Ik weet niet hoe ze hier terecht zijn gekomen.
Maar ik hoef hier over nergens na te denken. Hier word ik niet veroordeeld.
Ik heb me nooit echt zorgen gemaakt of dit geen rare krenk in mijn hersenen is waardoor ik dit kan zien. Ik zie dit al sinds ik het me kan herinneren.
Ik voel me hier thuis. En zolang ik daar geen problemen mee heb, is het toch niet nodig om erover te vertellen? Misschien is mijn fantasie wel gewoon te groot.
Beter te groot dan te klein.
