Back to reality…
“eh ndi nmn si Axel may kasalanan sau kung di si tita..”
“pareho sila”
“..so panu kayo naging close?!”
“eto w8 ndi pa kasi tapos ung kwento ko tapos eh di un na nga bumaba na kami ng taxi”
Flashed back
..nagdoorbell ako.. at lumabas si mama..9:00 na nun at tiyak pagagalitan niya ko pero pagbukas niya ng pinto nakita niya may kasama aq..
“anak bkt ngaun lng kau?!”
“ma si Axel nga po pala class president namin”
Pagsisinungaling ko..
“gumawa po kasi kami ng project tita pasensya na po kung ginabi na kami kaya nga po hinatid ko na si Jane dito para safe..”
Pagsisinungalin niya..
“aaahhh ndi ok lng.. tara pasok ka muna sa bahay namin iho..”
Ang sabi ni mama..
“bukas ka na kaya umuwi sa inyo… delikado na kasi jan sa labas pag ganitong oras… kahapon nga lang my napatay sa kanto ng ganitong oras eh..”
“talaga po?!”
“oo delikado jan.. bukas ka nlng umuwi at aq na magpapaliwanag sa mga magulang mo..”
“ndi wag na po aq nlng po magpapaliwanag..”
“oh sige..hala maupo ka nga muna jan sa sofa..”
“sige po..”
At naupo namn siya..maya maya..
“kuya Axel!!!!”
Cgaw ni charles ang kapatid kong baliw kay Axel..
“oi charles my gift nga pala ko sau..”
“anu yun kuya?!”
“halika ditto..”
At lumapit namn siya..
“anu ba yun kuya huh?!”
“eto oh tada..”
Sabay labas ng malaking envelope na naglalaman ng scholarship..
“anu toh kuya?!”
“buksan mo dali..”
At binuksan nmn niya…
“omg makakapag hischool aq kuya?!”
“oo..kaya dapat magpasalamat ka sa ate mo..”
“ate thank u..”
“kow..kow.. charles ausin mo pagaaral mo huh… yari ka tlga sakn pag ndi mo inaus.. ginawa ko lahat makapagprivate ka lang katulad ko..”
“oo ate pramis..”
“oh anung sasabihin mo kay Axel?!”
“thank u kuya..kuya sana lagi ka nlng nanjan para saamin ..”
“ndi pwede noh anu ka ba charles… si Axel class siya tayo poor lng..”
“anu ka ba wag mo nga ilayo ang loob ng bata saakin..”
