•°•Эргэж Ирсэн Хайр Минь•°•

16. Хайраа.

Нар мандахтай зэрэгцэн нойрноосоо сэрлээ.

Гадаа дулаахан зөөлөн салхи салхилна.
Энэ газарт нар мандахад ямар үзэсгэлэнтэй болдгийн ажингаа жонгүгийн тухтай гэгчин унтахыг ширтэн хэсэг суув. Маш таатай амар тайван мэдрэмж...

Удалгүй тэр хөдлөн нүдээ нухлан хагас нээгээд нойрмог хоолойгоор

Жонгүг:Сэрчих ээ юу? Ямар эрт сэрээ вэ?

Би:Зүгээр л энэ үзэгдлийг мэдэрч ав гээд энэ салхи намайг сэрээсэн юм шиг байна. Чи сайхан амарвуу?

Тэр миний ярьсан зүйлд инээд нь хүрсэн бололтой гэмээр инээн толгой дохиод босж ирэн араас минь тэвэрлээ.

Би:Догдолсондоо инээдтэй юм ярьчихлаа.

Жонгүг:Юу ярьна вэ? Харин ч бүр догдолчихлоо.

Би:Байнга шоолдог байж.

Жонгүг:Хайр хүрээд байгаа болохоор л инээчихлээ.

Би:Би тийм эгдүүтэй байна уу?

Жонгүг:Тэрнээс ч илүү.

Би:Яг төмс шиг үү?

Энэ удаад тэр жинхнээсээ шоолон инээв.

Жонгүг:Төмс эгдүүтэй байдаг гэж хаанаас дуулаав.

Би:Кан Сөүл ээс... -_-

Жонгүг:Тэгвэл үнэн үг байна. Би Сөүлийгээ эгдүүтэй болохоор нь төмсөө гэж дуудаж болох уу?

Би:Үгүй!

Жонгүг:Чи өөрөө л тэгсэн шүү дээ.

Би:Нэртэй дээр нь манжин шиг улаан. Лууван шиг гонзгой. Төмс шиг эгдүүтэй гээд Хүнсний ногоо болгоод дуудчихгүй юу!

Жонгүг:Болох юм уу?

Би:Үгүй!Хэзээ ч!

Би уг нь инээдтэй зүйл биш бодит байдлыг л ярьсан юм гэтэл тэр намайг тасралтгүй шоолж байлаа.

Бид хэсэг тэндээ байж байгаад 8 цагийн алдад Сөүл рүү явав. Тэгэх замдаа өөрсдөндөө саад учруулахгүй гэж унтраасан утсаа ч асаав. Миний утсанд Жиминээс гурав Үйлчлэгчээс арав гаран дуудлага ирсэн байлаа. Магадгүй Жиүл ингэж их залгасан байх.

Нэг их удалгүй Сөүлийн төврүү ороход тэр хамгийн түрүүнд таарсан каферуугаа орон бид өглөөний цайгаа уув.

Би:Чи одоо хайчих вэ?

Жонгүг:Одооноос чи биш хайраа гэвэл ямар уу?

Би:Хайр аа?

Жонгүг:Тиймээ.

Би:Харинлдээ...