F [Askıda]

Pilot

Tüm bedeni acı içinde kıvranıyordu, sanki milyonlarca bıçak aynı anda tenine giriyordu. Dişlerini birbirine bastırdı sertçe, şuanda tek isteği çığlık atmaktı. Bedeninde birikip taşmış acılar adına, avazı çıktığı kadar. Kanalizasyon sularına çarpan adımları duyunca irkildi. Bacağındaki büyük yarayı unutmaya çalışarak adımlarını hızlandırdı. Ne kadar çabalarsa çabalasın ona elbet yetişeceklerdi, on beş dakika önce bittiklerini sandığı gözyaşları tekrar ıslatmaya başladı yanağını. Ellerini saçlarına geçirdi hiddetle, gözleri bir kaçış bulmak istercesine delice tarıyordu etrafı. Gözü bir saniyeliğine karardıktan sonra zihninde önceki bedenlerin görüntüleri canlandı. Görüntülerin çoğunu tanıyordu lakin, haberlerde izlemiş, gazetelerde görmüştü. F bu sefer ona bedenlerin ölümlerini gösteriyordu. Hiç birinin yüzünde korkudan eser yoktu. Cesurca tetiği çekiyor, bıçağı saplıyor, zehri ağzına döküyorlardı. Görüntülerin ağırlığıyla kendini duvara yasladı, ona doğru yaklaşan askerlerin adımları daha da net duyulmaya başlamıştı. F’in huzur veren sesi tüm zihnine yayıldı, “Artık veda vakti…” sözcükleri yavaşça sindirirken başını duvara yasladı. Başarısızlığının utancı ile son bir gözyaşını akmasına izin verdi. Ardından ise titremesini bir türlü durduramadığı elini tek sağlam kalan cebine soktu. Minik cisim parmağına değdiğinde irkildi. Kavrayıp avucunun içine doğru ittikten sonra elini cebinden çıkardı. Gözlerini kısıp karanlıkta kırmızı-yeşil hapı görmeye çalıştı. Askerlerin ışığı görününce gözlerini yumdu, ardından ise hapı ağzına attı. Kupkuru boğazından geçirmeyi başardığında, askerler çoktan ona ulaşmıştı. “Sakın kımıldama!” askerin son cümleleri boğuk bir şekilde zihninde dağılmıştı. Artık hiçbir şey hissetmemeye başlarken halsiz dudaklarını aralayıp iki cümlenin çıkmasına izin verdi, “Elveda F.”