The Love Project

Hoofdstuk 2: feestje

Hoofdstuk 2

F E E S T J E

Denkend dat nog niemand thuis is, stap ik de keuken binnen. Onmiddellijk wordt die ene vraag afgevuurd, waarbij elke tiener een goede verklaring probeert te vinden.  

'Waarom ben je zo laat thuis?'

Ik zucht en plof neer op een stoel aan de keukentafel. Mijn moeder staat met een stapel borden klaar om de tafel te dekken en kijkt me aan alsof ik net een misdaad begaan heb. Wat ik wel had kunnen verwachten, want mijn moeder is erg streng als het gaat om laat thuiskomen.

Twijfels over wat ik precies ga zeggen spoken door mijn hoofd. Misschien verklein ik de kans op huisarrest door de waarheid te spreken, want vorige keer toen ik eens over nablijven loog, kreeg ik een fikse straf. De waarheid is de beste optie.

'Nablijven,' mompel ik zacht, maar net hoorbaar.

Mijn moeders stemming verandert van vrolijk naar kwaad net als haar blik, die ook omslaat van zonneschijn naar onweer. 'Oh god, waarom nu weer? Wat heb je uitgespookt?' vraagt ze wantrouwig terwijl ze de stapel borden op tafel zet. 

'Niets, echt niets. Claire vroeg iets en ik antwoordde. De docent had enkel gezien dat ik praatte, dus ze gaf me nablijven. Ze was erg chagrijnig heel de les door, dus dat was ook wel een boosdoener,' leg ik uit met de volledige waarheid.

Mijn moeder mompelt instemmend. 'Dus als ik het goed begrijp, was het jouw schuld niet?' Ik knik. 'Nou, voor je eerlijkheid krijg je deze keer geen huisarrest, maar moet je iets anders voor me doen.' Ik knik opnieuw, opgelucht dat ik geen huisarrest krijg. 'Je gaat met Claire naar dat feestje deze avond.' Mijn stemming slaat meteen weer om. Gedaan met de opluchting, die verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Claire vroeg al heel de week aan mij om mee te gaan naar dat ene feestje. Ze had zelf gisteren mijn moeder gecontacteerd om haar te vragen of ze geen goed woordje bij mij kon doen. Ik had het kunnen weten. Mijn moeder komt altijd af met zulke oplossingen.

'Mam, kom op, je weet dat ik niet wil gaan,' zeur ik. 'Feestjes zijn tijdverspilling. Kan je me toch geen huisarrest geven?' Liever huisarrest, dan feestjes. Ik ben één keer naar een feestje gegaan en dat was absoluut de grootste fout in mijn leven, dus die wil ik geen tweede keer meer maken. Die ene persoon was al uit mijn leven geglipt en dan die andere ook, door mijn schuld.

'Aly, wees eens sociaal. Telkens als er een feestje is, verzin je iedere keer wel een excuus om niet te gaan. Ik weet waarom, maar dat is geen reden. Het was een ongeluk Alyse. Je vader-'

'Stiefvader,' onderbreek ik.

 'Je stiefvader zou dat ook gewild hebben. Je moet het achter je zetten.' Haar ogen beginnen te blinken, tranen ontwikkelen zich in haar ogen. 

Toen ik twee jaar geleden voor het eerst naar een feestje ging, is mijn stiefvader omgekomen in een auto-ongeluk. Natuurlijk was ik al naar verjaardagsfeestjes geweest, maar dat was voor kleine kinderen. Ik mocht eindelijk eens naar een echt feestje, omdat ik bijna zestien werd. 

Sindsdien wilde ik nooit meer naar een feestje gaan. Telkens als ik het overwoog, dacht ik terug aan het moment waarop alles misging. Dan zag ik altijd mijn stiefvaders laatste blik voor me. Ik zat naast hem, maar ik bleef ongedeerd. Ik zal het mezelf nooit vergeven. Hij keek even mijn kant op, omdat ik zo dringend iets moest tonen. Wat was ik een dom kind. 

Iedereen vertelde me dat het mijn schuld niet was, maar het is zo. Het zal altijd zo blijven. Het is een zware last om mee te leven. Wetende dat hij hier nog zou zijn, als ik niet had gevraagd om zijn aandacht. Als ik niet had gevraagd of hij me wilde komen halen. Ik had een goede band met hem, ik hield van hem alsof hij mijn echte vader was, want dat was hij voor me. Een echte vader.  Want de man waarmee mijn moeder mij heeft gekregen, heeft ons vroeger verlaten. Plots was hij weg, met al onze bezitting en geld. Hij wilde geen dochter. Het werd hem te veel.