Οι απόγονοι της Φύσης

Η Διάσωση

Ο Πύρρος άνοιξε τα μάτια του. Αναγνώρισε αμέσως το περιβάλλον γύρω του από τα παλαιά έπιπλα, τους ξεθωριασμένους τοίχους και το τζάκι που βρισκόταν δίπλα του. Είχαν φτάσει ασφαλείς στην κρυψώνα τους.

Απομάκρυνε το χέρι του από την πέτρινη επιφάνεια του αγάλματος, που είχε κουβαλήσει με δυσκολία μέχρις εκεί.

Πήρε μερικές ανάσες κι έκατσε στον καναπέ να ξαποστάσει.

Ακούστηκε ένας θόρυβος από το δωματιάκι που βρισκόταν μέσα.

Η πόρτα άνοιξε και ξεπρόβαλε η κοπέλα του με τις ξανθές μπούκλες της.

«Πως είναι η Δήμητρα;» ρώτησε ο ίδιος.

«Καλά. Δεν νομίζω να μείνει αναίσθητη για πολύ ώρα ακόμα.» συμπλήρωσε και τον πλησίασε.

Έκατσε ακριβώς δίπλα του και κούρνιασε στην αγκαλιά του χωρίς να περιμένει κάποια έγκριση.

Το βλέμμα της έπεσε στον ογκόλιθο που στόλιζε το σαλόνι τους.

«Τι θα κάνουμε με τον Οδυσσέα;» ρώτησε στενοχωρημένη.

«Δεν ξέρω.» της απάντησε μετά από έναν δυνατό αναστεναγμό. «Ελπίζω να μπορεί να διορθώσει την όλη κατάσταση η Δήμητρα.» σκέφτηκε.

«Κι αν είναι νεκρός;» τρόμαξε μόνο στη σκέψη.

«Δεν θα είναι νεκρός. Δεν μπορεί να είναι. Είναι πιο δυνατός από αυτό που φαντάζεσαι.» την παρηγόρησε χαϊδεύοντας απαλά την πλάτη της.

«Φοβάμαι Πύρρο. Φοβάμαι πολύ.» δήλωσε η κοπέλα με βουρκωμένα μάτια.

«Το ξέρω κοπέλα μου. Το ξέρω. Κι εγώ φοβάμαι αλλά θα το ξεπεράσουμε όπως έχουμε ξεπεράσει τόσα πολλά.» της έδωσε κουράγιο.

Η ξανθιά κοπέλα τινάχτηκε από πάνω του. Τα μάτια της άστραφταν από χαρά.

«Πώς δεν το σκέφτηκα πιο νωρίς;» αναρωτήθηκε η ίδια.

«Τι πράμα;» ρώτησε ο Πύρρος.

«Αν ο Οδυσσέας είναι αιχμάλωτος εκεί μέσα, τότε θα μπορεί να επικοινωνήσει κάπως μαζί μας.» σκέφτηκε «Μπορεί να μην έχει την δυνατότητα να μετακινήσει κάποιο μέλος του σώματός του. Μπορεί όμως να επικοινωνήσει με το μυαλό του.» ολοκλήρωσε την σκέψη της.

«Νεφέλη, μην ξεγελάς τον εαυτό σου. Ο Οδυσσέας έγινε πέτρα. Μόνο η Δήμητρα μπορεί να τον επαναφέρει.» της υπενθύμισε.

«Άκου με που σου λέω. Μπορεί να επικοινωνήσει! Είναι ακόμα ζωντανός. Εσύ μου το πες. Δεν μπορεί να πέθανε.» του απάντησε θυμωμένη.