Kimsesizligin canıma tak ettiği bir andayim.etrafımdaki herkesi düşünecek birileri varken ,kendime baktığımda yalnızlıktan da öte bisey görüyorum.kimsesizlik!yalnizligimla kavga eden ben şimdi kimsesizligimle yüzleşiyorum.canım açırken yüreğimde bir yerler buz tutuyor.bugüne kadar ellerimin neden üşütüklerini anlamadım .şimdi anlıyorum ki ellerimi ısıtacak kimsem yokmuş .üşümeye öyle alıştım ki artık benim bir parçam sanki.hiç baharı gelmeyen bir kişi yaşıyor omrum.kelimelerin diline kilit vurulmuş susuyorlar.kendime kızıyorum.neden onca kırgınlığı içimde biriktirdim ki ?başkaları kirilmasin diye hep ben kırıldım.
Kelimelerim hep aynı haykırışlar.içim açıyor anne.bir bilsen içimin ne halde olduğunu... seni sevmeye bile takati yok yüreğimin .gözyaşlarım bu kez farklı akıyor sanki.daha bir yakıyor yüzümü.sanki her damla aldığı yolda izler bırakıyor.gözlerime giden yollarda kimse yürümüyor.boş bir sokak,misafir bekleyen ev sahibi gibi..
Ama ben artık misafir beklemiyorum be anne.diğer yarımı,yarinimi bekliyorum. Umudum benimle inatlassa da bıkmadan usanmadan bekliyorum.
