Gözyaşlarını silemiyordu kadın. Herşeye rağmen ağlıyordu. Nedenini bilmiyordu. Belkide sadece ağlamak ve rahatlamak istiyordu...
Ağlamasaydı ne olacağını biliyordu. Her son gibi intihar...
O birinin kalbini kırdıkta yıkılırken, herkes ona acımadan kalbini paramparça ediyordu.
O onun kalbini kıranlara kıyamazken, onlar bunu rahatlıkla yapıyordular...
Sadece ağlamak ister insan. Ağlar, ağlar, ağlar ve sadece ağlar...
Zavallığına bile ağlar.
Annesi ve babası ona küçükken demişti ki :
'Ağlamak hiçbir şeyi çözmüyor'
O da bunu biliyordu fakat, birşeyleri çözmek için ağlamıyordu. O sadece 'Neden herkes bunu büyütmezken, ben bu kadar parçalanıyorum?' diye düşünüyordu.
Tam bir yıkıktı...
Hiç düşündünüz mü?
Bir insan kendine yıkık dediğinde diğerleride kendini ortaya atıyor ve ben senden daha yıkığım diyordu.
Herkesin acısı vardı...
Kadın bunu biliyordu. Bu yüzden 'ben yıkığım' demiyordu. Çünki diğer insanların acılarıylada kendini üzmek istemiyordu.
Kadın ayağa kalkıp pencereye doğru yakınlaştı. Halsizce haraket eden elleriyle pencereni açtı. Ve boğazı acıyacak derecede bağırdı
"YILDIM ARTIK!"
