İşte...
Yine buradayım. Sosyal medya. Ben ona bakıyorum o da bana. Anlamsız bakışlarımı telefondan çekip pencereye yönelttim. Çok güzeldi yıldızlar bu gece. Dolan gözlerimi kapadım. Onu düşünmek istemiyorum çünki...
Ağlama Damla...
Peki ne yapayım? Neden benden bu kadar nefret ediyor? Tek amacım arkadaşlıktı. Ama o beni yanında istemiyor bile. Sevilmek ne kadarda zor...
Neyse.
Neyse.
Neyse.
Hayır Damla yaa yine başlama!
Bitirdiler beni bitirdiler. Gözyaşı kalmadı artık bende. Sevgiye muhtacım dediğim her an bir arkadaşım daha gidiyor. Sadece 4 arkadaşım kaldı. Ve sanırım onlarda bir gün gidecekti...
Neyse. Artık ağlamak yoktu. Çünki artık büyüdüm. Küçük bi kız değilim ağlamamalıyım her ota boka.
Kitap rafımdaki deftere uzanıp aldım. İşte benim Depresyon defterim. En sevdiğim kısmı açıp okumaya başladım.
Kendim yazıyorum belki ezber biliyorum ama okumak güzel.
Bir yerde duymuştum:
'Herkes gider kitapların kalır'...
