Παγιδευμένη Μελωδία

Το Τίμημα

Ένας μήνας είχε περάσει από τότε, ένας μήνας που την ελευθερώσει, 30 μέρες  που ο ίδιος δεν μπορούσε ακόμα να την ξεχάσει.

Είναι πραγματικά σοφό το να διώχνεις κάποιον μακριά σου γιατί θα είναι ποιο ασφαλείς μακριά σου. Ειναι πραγματικά μόνο αυτός ο λόγος η είναι κάτι ακόμα ?.. εγωισμός .. πάντα αυτό κρύβετε πίσω από πολλές μας επιλογές, έχεις πάντα εναλλακτική για να βγεις από μια δυσκολία άλλα τότε είναι που έρχεσαι σε σύγκρουση με τον εαυτό σου και το παρελθόν σου

 Εκεί που την πατάμε όλοι μας, μπορεί το παρελθόν να καθάρισε αυτό που είμαστε σήμερα, άλλα το σήμερα είναι αυτό που θα καθιερώσει αυτό που θα είμαστε αύριο.

Ο Ασλαν το ήξερε πολύ καλά πως θα μπορούσε εύκολα να φύγει μαζί της και να ζήσει επιτελούς μια ζωή ευτυχισμένη, άλλα από την άλλη σκέφτονταν πως όλος ο κόπος του όλοι αυτοί οι θάνατοι και οι δολοφονίες που είχε διαπράξει δεν θα είχαν πραγματικά καμιά άξια, όλοι αυτοί πεθάναν για να είναι αυτός αυτό που είναι τώρα και θυσίασε πολλά πράγματα για να κρατήσει την θέση του για να τα παρατήσει κάτι για κάτι στην ουσία που δεν γνώριζε .. Αγάπη τι ήταν η αγάπη ? δεν την ήξερε ούτε ήξερε πως έπρεπε να φερθεί η τι να κάνει ήταν όλα κρεμασμένα σε μια τόσο λεπτή γραμμή που ένα λάθος και όλα ήταν ολέθρια.

 Μπορούσε εύκολα να διαχειριστεί έναν πόνο στον σώμα του άλλα έναν πόνο στην καρδιά του δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει για να τον γιατρέψει. Επί ένα μηνά είχαν περάσει από το κρεβάτι του όλες οι γυναίκες του χαρεμιού έκανε όσο περισσότερο ''αμαρτωλή'' (κατά τον χριστιανισμό και εκείνη )ζωή μπορούσε, και πάλι δεν μπορούσε να την ξεχάσει, καμιά και τίποτα δεν μπορούσε να καλύψει το κενό που ένιωθε η καρδιά του. Όλα τον άφηναν περισσότερο κενό από ότι ήταν πριν. Η παρουσία της τον στοίχειωνε στα όνειρα του και η καταραμένη καρδία του τον πονούσε όταν έπεφτε πάνω σε κάτι που την θύμιζε. Αγάπη .. τι είναι η αγάπη πραγματικά και πόσο μπορείς να ζήσεις μακριά της, μια καρδιά που δε είχε δει πότε το φως είναι αδύνατον να ξανά ζήσει στο σκοτάδι όταν έχει επιτελούς γευτεί το φως.

- Μέρα με την μέρα σβήνει όλο ένα και περισσότερο, είναι θέμα χρόνου μέχρι να τον αποτελειώσουμε.

Περσεφόνη.

Ασλάν δεν μπόρεσες τελικά να σηκώσεις το βάρος της καρδιάς σου για αυτό με εδιωξες από κοντά σου ? τώρα που είχα μάθει και εγώ τι ένιωθα για σένα, τώρα που με χρειάζεσαι τόσο όσο και εγώ, μας καταδίκασες σε έναν αργό θάνατο, και τους δυο μας.