Küçük zeynep her zaman olduğu gibi babasını camda bekliyordu. Babasını görünce hemen dışarıya fırladı ve elindeki poşeti aldı. Poşetin içine bakınca hayal kırıklığına uğramıştı. Sabah erkenden kalkıp babasına tembihlediği çikolata yoktu. Babasının yüzüne çikolatam nerede der gibi bakıyordu. Babası anlamıştı ama anlamamış gibi " Ne oldu zeynep" dedi. Zeynep ağlamaklı bir ses tonuyla "çikolatam" dedi bunu derken gözünden bir damla yaş gelmişti. Babası Orhan Bey " Kıyamam ben sana" diyerek cebinden çikolatasını çıkardı. Zeynep sevinçten havalara uçuyordu. Eve girdiklerinde annesi Neriman hanım eşine "hoşgeldin"
diyerek sofrayı göstererek ellerini yıkamaları gerektiğini ima etmişti. Bunu anlayan Orhan Bey ve kızı ellerini yıkamış sofradaki yerlerini almışlardı. Yemek yedikten sonra balkonda çay içiyorlardı. Zeynep te balkonda elinde ki en çok sevdiği oyuncak ayısı ile oynuyordu. Orhan Bey başının ağrıdığını söyleyerek yatmaya gideceğini söyledi ve yatağına girdi. Aklında onlarca soru vardı. Orhan Bey küçük bir esnaftı. Küçük bir kırtasiye dükkanı vardı. Dükkan zarardaydı bunları düşünürken uyuyup kalmıştı.
