Seventeen Hundred

Zero

Seventeen Hundred

"Wow. Pang apat na beses mo nang tinitingnan iyang relo mo, Rasia! Excited ka na ba talagang umuwi?" si Precy.

Makahulugan ko siyang tiningnan. Hindi ko alam kung gets niya o ano pero wala na akong pakialam.

Ibinalik ko agad ang tingin ko sa relo. Masyadong okupado ang utak ko sa pag focus sa oras kung kaya't halos hindi ko na marinig ang iba pang bratatat ng aking kaibigan.

Isang minuto na lamang bago mag alas sinco. Tutok na tutok ako sa pansigundong kamay ng orasan.

Fifteen.... sixteen... seventeen... eighteen...

Pagsasabay kong bilang sa bawat pitik ng segundo. Sobrang tagal pala talaga kapag naghihintay ka. It's a torture to wait. Pero kung alam mo namang worth it iyon, mapapangiti ka na lamang.

Habang ang mga mata ko ay nakatuon sa orasan. Ang isang kamay ko naman ay mahigpit na hinahawakan ang aking cellphone. Excited na akong marinig ang tunog nito ilang segundo na lang ang daraan.

Hindi ko alam kung normal pa ba ito. Ilang linggo na kasi akong nakakaramdam ng matinding excitement kada pagdating ng alas sinco ng hapon. Ito kasi ang oras na makakatanggap ako ng chat mula kay Sun.

Twenty four... Twenty five.... Twenty six...

These times are the slowest times of my days. Kung sana lang ay pwede kong padaliin ang oras at gawing alas sinco kaagad ay ginawa ko na.

"Muntanga.." rinig kong bulong ni Precy. Kahit hindi ako nakatingin, I know she's looking at me right now, judging me for smiling big like an idiot.

I know Precy. I know. I smirked inwardly. Tingnan lang natin kung hindi ka magmumuntanga kapag kikiligin ka na.

Kilig. Shoot. Tinamaan na talaga ako sa Sun na ito. I've been chatting with him through NearGroup for almost a month now. I can't believe myself for taking this thing seriously.

Near Group? As in?

We started out having cold conversations but neither did we both press "end" to close our chat. Hindi ko alam. Siguro ay nalinisan lamang ako sa kanyang messages. Iyong tipong kompleto at tama ang spelling sa mga words. Well, some are shortened pero hindi jejemon kung babasahin. His grammar is also on point. Alam na alam kung ano ang kaibahan ng "your" sa "you're".

Bukod sa rason na iyon ay medyo tinamad lang din akong maghanap ng iba. Hindi rin naman kasi ako mahilig sa pagcha-chat. And his coldness, it's equalling mine. Match nga siguro kami ng ugali.

Magcha-chat lang ako kapag magcha-chat siya. Ganoon kami dati. Hanggang sa unti-unting nag-iba. Somehow his coldness makes me feel at ease. Paano ko nararamdamang cold kahit di mo pa nakikita? Well, hindi ko lubos maipaliwanag. Ang tanging alam ko lang ay nagcha-chat siya sa akin kada alas sinco ng hapon hanggang alas nuebe. Boring topics. Puro kamustahan ng araw pero iyon din ang dahilan kung bakit napapangiti ako ng madalas sa apat na oras.

It feels nice for having someone check on you kahit hindi mo naman kilala. Hindi ko rin alam kung ganito rin ba ang mararamdaman ko kapag ibang tao ang ka-chat ko ngayon. Mabuti na lang siguro at siya, otherwise, I would've ended it.

Five.... four.... three.... two..... one....

Ensaktong alas sinco ay narinig ko ang mahinang tunog mula sa aking cellphone. Naramdaman ko rin ang vibration nito kung kaya't mas lalong bumilis ang reflexes ko at minadaling i-open ang messenger app para tingnan ang mensahi ni Sun.

Near Group:
Hello, Kimchi!

"Rasia—"

"Ay Kimchi!" To my shock, I screamed. Nagulat sa tapik ni Precy.

It's like I'm immediately pulled back to the norm world. I smiled before shifting my head back to Precy.

She looked at me with a stern and disgusted look. "Really, Rasia? Kimchi? Really?"

Tuluyan na kaming nakalabas ng building and still tumatawa ako sa mga ratatat niya.

"Ano ba kasi iyang kinabi-busy mo? May ka-chat ka? Sino?" Usisa niya noong nagtipa ako ng reply para kay Sun.

Agad ko naman itong iniwas mula sa kanya kaya mas lalo siyang na-intriga. "Uy sino nga iyan?!" Pamimilit sa akin ni Precy. It's not like I didn't want to tell her pero parang ganoon na nga? Alam ko na kasi kung ano ang magiging reaksyon niya kapag sinabi ko na nakikipagchat ako sa isang random guy sa NearGroup!

"Jusmiyo marimar! Really? Near Group?!" I was right with my conclusion. Hindi nga siya makapaniwala noong sinabi ko sa kanya. Wala akong ibang nagawa e. Masyadong mapilit ang kaibigan ko.

And to my horror, she suddenly snatched my phone resting lightly on palms. Hindi ko iyon na-lock kung kaya't walang kahirap hirap niyang nabuksan at basahin ang mga messages namin.

"Hello Kimchi... Hi Kimbap... Ugh!!" She screamed at the top of her lungs while looking so disgusted about our pet names online. Mabuti na lang talaga at nakalabas na kami ng building baka istorbo sa mga klase! But then again, that's my least priority now. She's reading our conversation por diyos!

She stopped reading and eyed me sternly. "Ganiyan ka ba karupok at pinatulan mo ang tawagang Kimchi at Kimbap? What are you? Are you some Korean food, Rasia?"

"Tss. Akin na nga!" I tried to reach for my phone but failed. She's taller than me at kahit pa tumalon ako para abutin iyon, malakas din ang kamay niya para iwakli ako. Ilang sandali pa lang ay tumunog ang cellphone ko. Nagreply na siya!

Agad naman iyong inusisa ni Precy at kitang kita ako ang unti unting paglaki ng kanyang mga mata. What is it now?

"Oh my gosh!"

"What?" Natatarantang tanong ko at agad niya namang iniharap ang screen ng cellphone ko sa tapat ng aking mukha.

NearGroup:
Kimchi, I was thinking if we could finally meet?

At some random days I am chatting with him, I always feel my heart being poked and I liked it.

Ngayon ay iba dahil parang nahuhulog ang puso ko sa aking tiyan. And I am not sure if I like it.