►Ηαyαl Kıɾ‎ןkɭığı◄ 【Diab♥lik Ⓛ♥vers】

Bölüm 1~

Hemen hikayeye geçiyorum

Söylene söylene yoluma devam ederken etrafı inceliyordum. Amerika'ya taşınalı iki hafta olmuştu. Etrafı fazla tanımıyordum yani,ama ne gariptir ki ülkemden nefret ettiğim bazı insanlar da Amerika'ya gelmişti. Hani tamam, gelmişler diyelim ama aynı şehir!? Sinirlenmiştim doğrusu. Konuma tekrar baktım. Yaklaşıyordum. Bu sokaklar çok karışık geliyordu bana. Sanki bir daire çiziyormuşum gibi. 

Bu sırada size annemi tanıtayım.

Adı Misaki itawa, çok özgüvenli ve girişimcidir. Ortalamaya göre uzun boylu ve hafif kilolu, saçlarını her zaman ensesinden toplayan 39 yaşında bir düzen hastası. Hayatı boyunca sadece 2 kere elbise giydiğini söyler. Genelde çok sert bir insandır ama içinde bir melek gibidir.

En sonunda konumu son kez kontrol ederek kafeye vardığımı anladım. Derin bir nefes alıp telefonumu pantalonumun cebine koydum ve annemi aramak adına cafeye girdim. Biraz dolaştıktan sonra annemi cafenin içinde bir kaç dosyaya bakarken ve... VE YANINDA SİNİR OLDUĞUM ÇOCUKLA YAKALADIM!

Büyük bir hışımla onlara doğru ilerliyordum ki Ayato bana kendisi gibi şerefsizce sırıttı.

—Beni özledin mi belalım?" Diye sorunca acaba kulaklarımdan duman falan çıkıyor mudur, diye düşünmeye başladım.

—Ah, aynı şeyi senin için söylemek gerek, Ayato. Ne peşimden sülük gibi geliyorsun? Zenginsin, bir malikanede yaşıyorsun. Senin gibi aptal kardeşlerin var. Ah, bu ne sürpriz, Reiji?!"

Reiji o klasik hareketini yaptı. Yani gözlüğünü düzeltti. Size Reiji ve Ayato'yu tanıta-

Bence onlar kim olduklarını gayet iyi biliyorlar, hm? Bilmeyen?

Peki o zaman. Yine de özet geçeyim: Ömrümde tanıdığım en gıcık tipler. Reiji'de annem gibi düzen delisidir. Kendilerini zengin ve Japonya'da saygıdeğer oldukları için bir şey zannediyorlar.

Egoistler.

Annem demişken,

—Anne, neden buraya geldiğimi artık öğrenebilir miyim acaba?"

—Ah,oradaydın değil mi?" Diye sorunca afalladım.

—Hayır değilim. ANNE!"

Annem bana özür dileyen gözlerle bakıp dosyalarını düzenledi.

—Seni buraya çağırma nedenim kızım, ah biliyorsun. Amerika'ya babanın işi için geldik."

—Vaay, gizli zenginlerrr!" Diye annemin sözünü kesti Ayato.

—Sus bir!"

—İzninizle devam ediyorum gençler." Dedi annem ardından birbirimize öldürecekmişiz gibi bakan ben ve Ayato'ya o uyarıcı keskin bakışlarından attı. Bu tehlike demekti. Hemen  normale döndüm ve devam et, dercesine anneme baktım. Annem de devam etti.

—Ve uzun lafın kısası,çünkü biliyorum burada daha fazla durmak istemiyorsun:   Biz babanla çok iyi bir iş teklifi aldık. Bu yüzden Kanada'ya gideceğiz. Ve neredeyse hiç eve uğramayacağız. Bu yüzden senin arkadaşlarınla da anlaştım. Kardeşinle beraber Japonya'ya geri gideceksin. Hani çok özlüyorum diyordun."

Bir kaç saniye anneme bakakaldım. NE?! BİR, Annem asla ama asla bana sormadan kararlar almaz. İki, ben Japonya'yı özlemiş olsam da asla ama asla bu aptallar ile aynı evi paylaşmam. Anneme "benimle gel" manasında bir bakış attım. Aynı anda masadan kalkarak lavaboya girdim. 

—Eee, anne. Asıl sebep nedir?" Diye sordum. Çünkü annem normalde asla böyle yapmazdı. 

—Bak kızım, onların bir sırları var ama... Ama bunu burada söyleyemem. Hem onlar sana söylerler." Dedi. Geçiştirmeye çalıştığını gördüm.