Kar Gibi

-2-

"Tabi tabi kim seviyor belli. Sana akıl daha yeni mi geldi? Sözlerine koyup attığın o taşlar, kafama değil bak nereme geldi?" durumum şuan tamda o taştı. Şarkının burasına kadar zor tahammül ettikten sonra.sert bir sesle Emre'ye değiştirmesini söyledim. Bu kadarı bile çoktu benim için. Kesinlikle orijinalini dinlemeyi tercih ederdim. Kesinlikle!

Sessizce itaat etti ve yabancı müzik açtı. Bu çocuk beni anlıyordu. Dur sen şimdi Emre de kim diyorsundur. Hemen aydınlatayım.

Emre, benim kaslı özel şoförum. O takımın içinde bile oldukça havalı. Sanki ihtiyacı olduğu için değil de hobi olarak şoförlüğümü yapıyor. Onu gördüğümde bunları düşünmeden edemiyordum. Emir verirken bile çekindiğim oluyordu. Ah hadi amaa abartmayalım. O sadece bir şoför ve benim evde çalışanlarla kesinlikle işim olmazdı. Felsefeme aykırı. Bahçıvan ve hizmetli klişeleri de böyle düşünmemi sağlamış olabilir tabii. -Belki, biraz, ufaktan. Ama yine de bakmadan edemiyordum. Yirmisinde olmasına rağmen oldukça olgun ve ağır başlıydı. Bu da ona bonus hava katıyordu. Esmer, uzun boylu, kısa saçlı ve oldukçaaa... kaslıydı - Bir türlü gözümü alamadığım, gömleğin altından da olsa gayet net olan çikolata kasları!! Ahh bi dakka ölüp geliyorum-.

-"Nereye gidiyoruz Berfin Hanım?" diye sorduğunda kendime gelmem yarım dakikamı almıştı.

Hafif silkinmemi fark ettiğinde sanki ne düşündüğümü anlamış gibi muzipçe gülümsemişti. Ona bakıp gözlerimi devirdiğimde, yüzündeki ifadeyi saniyeler içinde silip ciddileşti. Böylesi kesinlikle... işime geliyordu. Sonuçta o benim arkadaşım değil sadece şoförümdü. Ciddiliğini korumalıydı.

Gideceğimiz alış veriş merkezini tarif ettiğimde sessizce dinlemiş bittiğindeyse "Peki" anlamında kafasını sallamıştı. Fazla konuşmayan biriydi. Bu iyiydi. Kendim konuşmayı severdim ama başkası sürekli konuştuğunda rahatsız olur, mümkünse ortamımı değiştirirdim. Sustuğumda tam susar konuştuğumdaysa çenem ameliyatlık olasıya kadar susmak bilmezdim. Konuşmak hoşuma gidiyordu. Kafam dağılıyordu.

Vardığımızda Emre'nin kapımı açmasını bekliyordum. Fakat onun hiç niyeti yok gibiydi. Ne yani kaslı, yakışıklı ve biraz -cok az- seksi diye kapımı açmayacağını mı sanıyordu? İşe gireli kısa bir süre olduğundan işini henüz idrak edememişti galiba. Belki de beni şımarık küçük kız olarak görüyor ve bana hizmet etmeyi gururuna yediremiyordu. Her neyse umrumda değildi. Şuan umrumdaki tek şey kapımın açılmamasıydı. O kapı açılacaktı ayaklı gurur!

Sesli ve imalı nefes almam dikkatini çekmiş olmalıydı ki dönüp bakmıştı

-kim bilir ne düşünmüştü? sonuçta erkekleri anlamak zor bir işti ve ben bu işte oldukça başarısızdım-. Kaşlarımla kapıyı işaret ettiğimde yüzünde bir anlık şaşkınlık belirmişti. Kaşlarımı çattığımda şaşkınlığın yerini biraz önceki muzip gülüşü aldı. Hala tip tip baktığımda hele şükür kapısını açıp inmişti. Önden dolaşıp kapımı açtığında, buyrun anlamında eliyle işaret yaparken hafifçe başını da eğmişti muzip gülümsemesi eşliğinde.

"Hele şükür!" diye sitem ederken "Bekleme taksiyle döneceğim." i de bir çırpıda ekleyiverdim.

"Peki Berfin Hanım" diyerek arabaya binerken hala sırıtıyordu. Gözlerimi devirip dikkatimi alış veriş merkezine vermeye çalıştım.

Kırıta kırıta bizimkilerin yanına gittiğimde kısa bir ayaklanma ve hoşgeldin temalı uğultu olmuştu. Bu esnada her zamanki yerime kurulmuştum. Uğultu kesildiğinde erkekler hararetli konuşmalarına döndüler. Erkek muhabbetleri hiçbir zaman ilgimi çekmemişti. Onlara hafif sırtımı dönüp kızlara yöneldiğimde konuyu anlamam 5-10 dakikamı almıştı. Ah şu kızlar! Bir konudan diğerine ondan bir başkasına atlıyorlardı. Sanki sürekli yeni pencere aç tuşuna basıyor ve sonra simgeler gözükmeyecek kadar küçüklüğünde yer kalmıyor ve beynim 'error' veriyor gibi hissettiriyordu. Hoş bende kızdım. Hem de konuşmayı çok seven bir kız. Ve emindim ki bunu sürekli bende yapıyordum. Kadın çenesi işkence aletlerinin en beterine bedeldi. Öldürmeyip sürdürenlere...-Testere bey amca bunu kullanmalıydı belki de. Ah şu dahiyane fikirlerim..! Bir gün Özge demişti diyeceklerdi bu fikirler sayesinde..-