Kör'e Meftun

Önizleme.

                                              

Her şeyin bittiği ama kalkmak zorunda olduğun durumlarda ne yapılması gerekir diye düşünürken bulmuştu kendini zühre. Çaresizce göz göre göre evlenecekti. Kimsenin hiçbir şey demediği ama kendisinin içinde fırtınalar koparken oturmuş onu istemelerini bekliyordu. Gözleri sebepsiz yere dolarken kafasını yere eğmişti. Annesinin ve kız kardeşinin görüp üzülmelerini istemiyordu. Babasının zaten umrunda değildi. Keyifle ve sabırsızlıkla gelmelerini bekliyordu. Bir kere bile sormuş muydu zühreye . bu devirde kalmış mıydı böyle babalar. Vardı ! tek tük olsa da hala soyları tükenmemişti. Zühreyi yıpratan evlenecek olması değildi. Hayallerine bu kadar yaklaşmışken bir anda babası sayesinde elinin tersiyle itecekti. Koca evinde okursun demişti birde. Zühre ses etmek istese de annesi izin vermemişti. Babası uzaktan sanıldığı kadar gaddar ve acımasız görünmüyordu. Kızının hayatı kurtulsun ister gibi bir hali vardı. Ne var ki bunu kızının hayallerini yıkarak yapmasaydı. Öğretmen olacaktı kızı. Üniversiteyi ikinci olarak bitirmesine şunun şurasında 7 ay vardı. Ondan sonra zaten işi hazırdı. Onun için kac kurum sıradaydı. Ama babası o kadar ilgili olmadığı için bunları bilmiyordu. Bir anda ayaklandı zühre. Bugün durakta başına gelenleri hatırlayıp banyoya koştu. İlk yardım dolabından aldığı malzemelerle alnındaki yarayı temizleyip tekrardan kapattı. Üzüntüden mi nedir alnındaki acıyı bile unutmuştu zühre. Bu ne ki şuan hissettiği acının yanında. O ufak bir sıyrıktı. Peki ya içindeki tarifsiz sızıyı da sarabiliyor muydu?...