Sa buong araw na iyon, wala akong ibang ginawa kundi ang magtrabaho sa loob ng office. Minsan pa'y napapagalitan ko ang ibang mga empleyado kapag nakikita ko silang mas busy pa sa pakikipag tsismisan kaysa sa trabaho.
Umuwi ako sa condo ala syete ng gabi, I have no maids with me kaya ako lang ang nagluluto ng pagkain ko.
It was a tiresome day, but although tired, hindi ko pa rin maiwasang hindi isipin iyong lalake kanina at iyong fiancee niya.
His fiancee, from what John told me, is an heiress of the Blossom Company! Malaki rin naman iyon, at may isang mall din sila rito na may ibang branches pa sa iilang karatig lugar. Hm, no wonder why he didn't even protest about the engagement! At iyong babae naman!
Hay. Why am I thinking about it anyway? Pagod ako ngayon kaya kailangan ko nang magpahinga! Hindi itong kung ano-ano nalang ang iniisip ko! As if they're worth my thoughts. I sighed dramatically.
Nagpasya akong bumangon saka tinungo ang glass na veranda sa labas ng kwarto. The wind blew my hair gently as it whispers. All I can see is the amazing skyscrapers of the dark night. Marami, iba-iba ang kulay, iba-iba ang taas, at iba-iba ang kalakihan. I wonder how I survive my life with this busy ambiance? Ang mga public transports sa ibaba ay nagmistulang mga laruan sa liit.
I heaved a sigh, I've been living all my life here in a busy city, I wonder when can I take a vacation all alone? How would it feel? Kung ganun, saan naman? Pumikit ako ng mariin, it's just so impossible. May trabaho akong hindi dapat basta-bastang pinapabayaan. I need to spend my entire day at my office to do some errands, approve any client's proposals, business meetings, supervisions, press cons, dagdag pa iyong mga requests ni papa. Minsan naiisip ko, what if I'm only living with a simple life? What if I'm not born to become a heiress? Paano kaya kung isang ordinaryong employee lang ako? At ang tanging pinoproblema ko lamang ay ang mapagalitan ng boss ko? Ano kaya ang magiging kaibahan ko sa buhay na iyon? Will I be happy? Will I be sad? Will I be contented? And then I thought about something...
Eh ang lovelife ko kaya? Magiging masaya rin kaya ako kapag natagpuan ko na ang lalaking para sa akin? Will I be happy knowing he'll love me too? Will I be relieved knowing we're just living the same life? Or will I be worried if mayaman siya at mahirap lang ako? Will it make difference? What if?
I shook my head, I am going too far to something impossible. I hated the fact. Gusto ko lang naman mamuhay ng payapa, iyong hindi ganito.
But then can't I just be thankful? Hundreds of women dream to become the Aria Theresita Cornoval. At isa pa, bakit hindi nalang ako magpasalamat? I am living a life of satisfaction, without worrying my daily needs, expenses, and the likes. Why can't I just be grateful because I am born to manage our company? I am born to be a Cornoval? I am born to become my father's only daughter?
Bahagya akong natawa, grateful? Of course I am grateful! Not everyone is fortunate enough to have this kind of life. Not everyone is fortunate enough to eat three times a day. Not everyone is lucky enough to have what they want and need in just a blink of an eye. So, bakit pa ako malulungkot?
My heart hurt a bit at the thought.
Bakit nga ba hindi? There is still something that's lost inside of me, something that I am jealous about. At impossible ko iyong mapagtuonan ng pansin. I am busy living a life where I couldn't focus about something... my lovelife. At kung siguro hindi pa ako anak ng mayaman, siguro ay mayroon na.
I chuckled, seriously? Ito ang pinoproblema ko? Nababaliw na yata talaga ako!
Why can't I just wait? Why need a rush? If love is really patient, then it'll comes at the right time. I should not seek for love, love should be seeking for me, dahil iyon naman dapat talaga. I laughed.
Hmm, Let's just wait for cupid to find the love of my life then?
Oh Aria, you really are going crazy.
Nagtagal pa ako ng ilang minuto roon saka nagpasyang bumalik na at matulog. For years, I had been dreaming desperately to have a peaceful night. For years, I had been thinking that when that time comes, I'll just watch the skyscrapers and the stars at peace, with no problem, just random thoughts, and then I'll climbed up on my bed, buried myself to my pillow and then go to sleep. Ngayon, parang matutupad na ata iyon. One peaceful night with my random thoughts, it's already enough for me to think that not all things are impossible.
Kinabukasan, maaga ako sa office, siguro ala sais pa ng umaga, probably not my usual arrival dahil alas otso ako dumarating. I felt at peace, iyong mga empleyado na nandito na ay binabati ako ng magandang umaga, at sinusuklian ko na lamang ng isang ngiti.
I know it's also not usual for them to see me respond a smile. They know I'm snob and a bit mean. Pero ngayon, dahil maganda ang mood ko dahil kagabi, hindi ko ipagkakait iyon sa mga empleyado ko.
"Good morning, Rosey." bati ko sa empleyadong babae na nagtitimpla ng kape sa kaniyang cubicle. Bahagya itong natigilan sa ginawa ko, I smiled saka nagpatuloy na sa elevator.
Nang lumabas ako roon at nasa tamang palapag na ay agad kong nakita si John na nakaabang sa akin. He's an early bird employee that is why.
I passed by him at agad naman siyang sumunod sa akin para pagbuksan ako ng pinto sa aking office.
I sat down on my swivel chair saka inilapag iyong bag ko sa table.
"Anong appointment ko ngayon?" tanong ko kay John na ngayon ay binubuksan na iyong mga kurtina sa glass walls.
"Just the lunch meeting, Ms Ari." anito sa akin.
"Sino nga ang nagpa appoint?" tanong ko ng makalimutan kung sino nga iyon. I've been thinking of several thoughts yesterday na kahit ngayon, hindi ko na tanda kung sino iyong kliyente ko na imemeet! Damn it!
"Mrs. Solidad Monteros, po. Iyong nagbabalak na mag invest sa kompanya ninyo."
Oh...
I shifted on my seat. Her family name seems familiar to me. Bumaling si John sa akin nang mapansin ang saglit na pagtahimik ko.
"She's the mother of Mr. Monteros, Ms. Ari, for your info."
Right! Now, why would she love to invest here in our company? Hindi ba at may sarili silang kompanya? At kung tutuusin, mas malaki pa iyon sa amin!
Malay mo ba Ari kung gusto niya lang talaga, after all, she's the wife of the great Mr. Arthuro Monteros. Isa sa mga prominent persons dito sa Pilipinas. She may be want to invest dahil na rin baka wala ng mapaglagyan ang kaniyang mga pera?
Mid thoughts, I stopped. That's so ridiculous. If that's her purpose then, I think it's pure boastfulness? Oh my god. I am sorry with my judgements, anyway, may meeting naman mamaya kaya dun ko nalang itatanong kung ano ang pakay niya.
Nang mapag-isa na ako sa opisina ko ay sinimulan ko na ang mga dapat gawin at tapusin. There were thick pieces of documents piled on my table, I sighed dramatically. Ano na naman yan?
I respond to several phone calls, hindi ko na nga nakain iyong meryenda na hinatid sa akin ni Rosey. Now, I am starving and hindi pa ako tapos sa kasalukuyan kong nirereview na mga papeles. Nereview ko rin iyong complaints ng mga empleyado, their salary has been decreased a little resulta na rin sa maintenance at inihandang budget para sa mga machineries na gagamitin. Hindi naman nito naaapektuhan ang salary ng mga empleyado ko, pero dahil na rin sa umabot na sa limit ang time capacity iyong machines, kailangan nang palitan ng bago at mas mabuti. Nga lang, mahal ang mga iyon kaya nagdecrease na muna ng salaries.
I will try my best to bring back the right amount of salary for my employees. I don't want to compromise, lalo na ngayon na may nagbabalak na idown ang aming kompanya. Oh you wish people, I'd rather die than let our company sink in.
---
MyTinkerbella
