Friendship Goals

Chapter I - Like a Drama

"For all these years hindi mo ba nahahalata na kapag may kasama kang iba ako itong lumalayo dahil ako itong nasasaktan. Kaya huwag mong sabihin saakin na may mahal ka na namang iba dahil masakit dito. SOBRA!" mga katagang sinabi habang tinuturo itong puso ko na parang namimilipit sa sakit.

Nakita ko sa mga mata niya ang pagkagitla saka ko nagpagtanto na ang pagaamin kong ito ay maaring dahilan ng pagkasira ng aming pagkakaibigan nasa isang iglap ay mawawala na lamang bigla.

Kaya't pinilit kong magpakatatag ngunit ang kaba'y ay talagang hindi ko magawang maitago.

Ang pagkailang sa pagitan namin dalawa ay nagbibigay sa akin ng matinding takot. Takot na sa akin ay bumabalot na tila'y nakakasakal hanggang sa hindi ko na napigilan ang patulo ng mga luha.
Bumigay na ang puso kong hindi na makaya ang sakit.

"Pwede na ba akong magartista?"

"Nadeliver ko ba ng maayos ang lines ko?"

"Sure ka acting lang yan? Akala ko tunay na! Kinakabahan at pinagpapawisan na ako dito. Tingnan mo!" nahalata ko ang tila'y kanyang pagkabalisa ngunit hindi na ito pinansin

"Tunay? Akala mo may gusto talaga ako sa'yo. NO WAY! Babae ako pero hindi ako mahuhulog sa isang katulad mo na gwapo nga babaero naman." I lied

"Ang sakit mo naman magsalita, para kang di kaibigan. Kilala mo na ako sa ilang taon ba natin magkasama. " sabi niya.

" That's it we've been friends since highschool and you already know who l am. I know I was treating you like that cause  your my good friend no matter what happen, Are we cool now?"

"Itigil mo nga yan pa english english mo, magkaka-nosebleed ako nito."

Kitang-kitang ko ang ngiti sa kanyang mga mapupulang labi na balang-araw ay hindi ko na makikitang muli. Masakit man dito pero hindi ata ibinibigay ng pagkakataon ang tamang oras na masabi ko ang tunay kong nararamdaman.

Nakalimutan ko palang magpakilala, ako nga pala si Shiella Mae Dimaano, 17. Kaunting oras na lang ay masasabi ko na ang tunay kong nararamdaman para kanya na sa ilang taon na magkasama kami ay di man lang nahalata na may gusto ako sa kanya.

Habang iniimagine ko ang mga oras na iyon hindi ko maitatago sa aking mukha ang mga ngiti na parang mapupunit na papel dahil sa saya.

Hindi ko sinasadyang masabi ang mga katagang "Bakit ba kita naging kaibigan pa?"

"Anong sabi mo? Nakatulala ka na naman."

"WALA!" nasabi ko ng malakas na may halong pagkagitla.

"Bakit ka ba nagkakaganyan everytime na magkasama tayo? Ang dami mong iniisip. Hindi ka ba komportable ngayon. Family o School problem ba? We can talk to me about it. I'm always here for you"

Yan naman sya, he's always cared for me than himself. He's the one who got the real problems but he didn't talk about it not even once with his friend that's already in front of him willing to help.

"Ikaw nga itong may maraming problema but ako pa rin itong inaalala?" I answered

"Dahil nga ka-i-bi-gan kita"

Once I heard it, It was like a dart that pierce my small heart. A direct hit that totally break my heart into pieces.

I don't want him to see me crying but as tears build around my eyes. I can't stop but to cry as tears falls down in my cheeks in front of him.

"What l just happened? Are you crying?" he responded in a very anxious way.

"No, something just irritated my eyes." I answered

"Let me see" he lean closer to me. Habang palapit siya ng palapit, ako itong hindi makaimik at makahinga.

My heart was uncontrollably beating at its fastest. I was so flustered kaya bigla ko siyang naitulak ng malakas palayo sa akin.

He startled.

"Oh I forgot, I'm have something very important to do. I'm sorry I can't join you today."

That's the only thing I've said before leaving him to fix myself up.