The First Winter

3rd Chapter

Flashback

Excited akong naglakad papuntang paaralan. First day of school ngayon and I'm sure I'll meet some new friends again. Inilipat nanaman ako ni mama ng paaralan dahil daw sa personal na dahilan. Hindi ko nga alam kung bakit but they're my parents and I'll trust whatever their decision is, after all...parents know best.

Ganito ako palagi, palagi akong na e-excite pag first day of school. Marami ang nagsasabi na boring daw yung paaralan pero hindi naman kaya.

If you'll only listen attentively to the teacher at hindi iisipin na mahirap yung subjects, I'm sure...marami talagang ma-iinlab sa paaralan. Hahaha. Marami talaga akong nalalaman ang daldal ko na! Hinanap ko ang aking room number nanakalagay sa papel.

Ano ba 'yan! Ang hirap naman! Ano ba ang trip nilang palakihin yung paaralan. Ito yung pinaka hate ko eh, yung aabutin ka pa ng ilang oras kakahanap ng room number mo tapos mala-late ka sa clase tapos dalhin ka daw ng titser sa admin at pagagalitan ka.

Ano yun? Sinuswerte? Ang pinakaayaw ko sa lahat ay umiyak, sabi kasi sa akin ni mama ako daw yung pinakamatapang na babae na nakilala nila. Kaya dapat, hindi ko lang iyon dapat pakinggan, dapat ipakita ko talaga 'yon sa kanila.

Uyy...no offense ha, action speaks louder than words and no one can prove that more than i could. Habang tingin ako ng tingin sa mga room number ay may nakasalubong ako. Ay wait, nabangga na pala.

" Aiish" natumba ako. Heh. Mabuti nalang wala ako dalang mga libro, kung hindi... Nahulog silang lahat. Edi kawawa naman. Dapat kaya pahalagahan ang lahat ng bagay na mayroon ka.

" Miss! Sorry miss! My apologies..please" sumisinghap singhap na sabi ng kabangga ko. Huh? Bakit siya umiiyak? Hindi ko pa napagadaanan na ang umiiiyak na babae ang sasalubong sa akin unang araw ko palang huh.

" Okay lang yun friend!Anyway... what's more important right now is you're crying, please don't cry. I hate seeing people cry like that so much"

" T-thanks, b-but I've gotta go" huh? Umalis si friend? So sad, akala ko nahanap ko na ang pinakaunang friend ko dito sa school. Palakad lakad lang ako sa hallway. Hindi ko na inisip ang room number ko. Ang iniisip ko ngayon ay ang babaeng umiyak. Pero pagkaraan ng ilang segundo, naisip ko ulit. Oo nga 'noh? Pupunta pala ako mamaya sa admin. Pero wait. Bakit nga ba ako pupunta sa admin?... Hmmmm....................

Wait..........

PUPUNTA AKO 'DUN DAHIL LATE NANAMAN AKO!!!

AIIIISSHHHH

Nagising ang aking isip at tiningnan ulit ang papel. Shesh...baka malayo pa 'to. Pero pagkatingin ko sa itaas ng aking wala, doon ko nakita ang number na kapareho sa papel na bit bit ko kanina pa. Halos lumundag ako sa kasiyahan nung makita ko ma sa wakas ang room.

Napasigaw naman ako sa isip ko. 'Salaman friend! For helping me!'  Pagkapasok ko sa silid ay napa wow ako. Ang ganda ng design nila sa roooomm!! Ang cute. Parang lumilipad ako sa ere habang nagspa-sparkle yung eyes ko at inilibot ko yung tingin ko. Nakaka-inlaabb. Pumunta ako sa corner ng classroom and touched the wall if it's really true. Oh myy!!! I'm not dreammiinnggg. I can feel that  the wall is rough and i pinched myself
. Shesh... I'm not dreammiinnggg! The intriguing part is......

Iss........

The unicorn output that is placed on the cabinet. Not only na kulay pink yung wall pero may ganu'n diin sila! Pupuntahan ko sama iyon noong may naramdaman akong may sumisigaw sa akin.

" Gumising ka Miss Zherylane!" Huli ko nalang napagtanto na tinutulak na pala ako ng aming guro sa harapan at doon ko napagtanto na completo na pala ang lahat sa klase.