°Happier: The real us° (H.S.)

Chapter 1

Καινούρια αρχή.

Καινούριο περιβάλλον.

Καινούρια ζωη.

Τους τελευταίους μήνες έχουν αλλάξει τόσα πολλά πράγματα σε σχέση με την ζωή μου. Άφησα μια για πάντα πίσω το σχολείο για να σπουδάσω κάτι που πραγματικά αγαπώ και θέλω να ακολουθήσω σε όλη μου την ζωή. Κάθε ξεκίνημα έχει τις δικές του εκπλήξεις και αυτό θελω να ανακαλύψω.

Τρεις μήνες μετά το περίεργο όνειρο που είδα και την πραγματική συνάντηση μου με τον Harry νιώθω περίεργα και άβολα. Εννοείται πως δεν έχω ξανασυζητησει αυτό το θέμα μα δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου αυτό το όνειρο, αυτόν τον άνθρωπο.

Πέρα από την ημέρα της γνωριμίας μας τίποτα παραπάνω δεν έχουμε πει παρά μόνο τα τυπικά. Φαίνεται τόσο απόμακρος από όλους μας. Τόσο μυστήριος. Τι κρύβεις άραγε Harry?

"Είσαι έτοιμη?" ρωτάει ο Zayn που στέκεται δίπλα μου όσο φτιάχνω τα βιβλία μου.

"Ναι." απαντώ γρήγορα και ξεκινάμε για το μάθημα μας.

"Είσαι πολύ σκεπτική ώρες ώρες Caroline, σε βαριέμαι." αστειεύεται κάνοντας με να γελάσω. Είμαι όντως τόσο σκεπτική?

"Απλά σκέφτομαι την επόμενη εργασία που πρέπει να παραδώσουμε σε λίγες μέρες." λέω σοβαρά. Δεν είναι το μόνο πράγμα που σκέφτομαι αλλά είναι μια πολύ καλή δικαιολογία.

"Σε ξέρω πολύ καλά. Σκέφτεσαι ακόμα αυτό το ηλιθιο ονειρο." τον κοιτάζω έκπληκτη. Πως στο καλό με ξέρει τόσο καλά?

Είναι ο άνθρωπος που σε ξέρει όλη σου την ζωή ηλιθια, φωνάζει η φωνούλα μέσα στο κεφάλι μου.

"Δεν θέλω να το συζητησω." ανακοινώνω ενώ παίζω με τα μαλλιά μου αμήχανα.

"Πρέπει κάποτε να κάνουμε μια συζήτηση για αυτά, εννοώ πάντα πετάς στα σύννεφα μικρή." δεν πετάω στα σύννεφα.

"Δεν θέλω να το συζητήσω." ξαναλέω ενώ μπαίνω μπαίνω στην τάξη. Κάθομαι στην θέση που κάθομαι συνήθως και δίπλα μου κάθεται ο κολλητός μου.

Σύντομα το μάθημα ξεκινάει και η αίθουσα βυθίζεται σε σιωπή. Είμαι τόσο απορροφημενη στις σκέψεις μου που για μια στιγμή ξεχνάω που βρίσκομαι. Ίσως να παραειμαι ονειροπολα όπως λέει και ο Zayn. Τι κακό έχει αυτό? Δεν βλαπτω κανέναν άλλωστε.

"Δεσποινίς Martin θα μπορούσατε να επαναλάβετε ότι είπα μόλις?" με ρωτάει ο καθηγητής. Τα μάτια μου γουρλωνουν. Πόσο πρέπει να με μισεί αυτός ο άνθρωπος? Κάθε φορά που ξεχνιέμαι λίγο μου κάνει παρατήρηση ή κάτι παρόμοιο.

"Ένα κάρο μαλακιες." ακούγεται μια φωνή απο πίσω. Γυρίζω για να δω ότι αυτός που μόλις μίλησε ήταν ο Harry.

"Ώστε αυτά που λέω σας φαίνονται μαλακιες κύριε Styles?" ρωτάει τον Harry.

"Προφανώς. Δεν έχουν καμία σχέση όσα λες με το αντικείμενο που σπουδάζω. " λέει ο Harry χωρίς να πτοηθει. Πως στο καλό έχει τόση αυτοπεποίθηση?

"Τοτε θα σε παρακαλούσα να περάσεις έξω. " λέει ο καθηγητής φανερά εκνευρισμενος.

"Πολύ ευχαρίστως." λέει ο Harry και βγαίνει από την τάξη ενώ τον ακούω να μουρμουραει κάποιες βρισιές. Νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινιζουν. Μόλις με έσωσε από μια πολύ άβολη κατάσταση.

Το μάθημα συνεχίζεται κανονικά για λίγο και εγώ δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι αυτό που έκανε ο Harry πριν. Γιατί στο καλό το εκανε? 

Κάπου στην μέση της ώρας ζητάω άδεια για να πάω τουαλέτα όμως δεν θέλω τουαλέτα. Θέλω να ευχαριστήσω τον Harry μα και να μάθω γιατι έκανε κάτι τέτοιο.

"Σε έβγαλε και εσένα έξω?" ρωτάει ο Harry καθώς περνάω από δίπλα του.

"Βασικά ζήτησα άδεια. Ηθελα να σε ευχαριστήσω που με έβγαλες από μια τόσο άβολη στιγμή σήμερα." λέω κοιτάζοντας κάθε λεπτομέρεια του. Φοράει κλασσικά λευκό t-shirt, τζιν και μποτακια.

"Δεν το έκανα για εσένα άραξε. Πιο πολύ το έκανα για να την πω σε αυτόν τον καριολη." λέει αδιάφορα και νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινιζουν. Τέλεια! Πρέπει να νομίζει ότι έχω πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου τώρα.

"Ω.. Όπως και να έχει με έβγαλες από μια πολύ άβολη κατάσταση και σε ευχαριστώ. " χαμογελάω αμήχανα και φεύγω ντοπιασμενη. Τι στο καλό με έπιασε και πήγα να του μιλήσω?

Γεια σας! Καλωσορίσατε στο πρώτο κεφάλαιο του δεύτερου μέρους του Happier. Αν σας άρεσε πατήστε το αστεράκι και σχολιάστε.

-Kat. ❤️