A Mask of Lust and Desperation

Hoofdstuk 8

The road ahead is empty
It's paved with miles of the unknown
Whatever seems to be your destination
Take life the way it comes, take life the way it is

Horizon in the distance
So close and yet so far away
You shouldn't be surprised when on arrival
The dream has flown away and fears not here to stay

The road ahead never gives away a promise
The road ahead is a highway or a dead end street
A dead end street

Het geschreeuw van spelende kinderen, dringt verder naar de achtergrond. De tekst van een van mama's en mijn favoriete songs "The Road ahead" van City to City neemt mij terug in de tijd. Ik zie mijn moeder huilend in de grote witte lederen stoel bij de glaspui zitten. Haar benen opgetrokken tegen haar schokkende lijf. Haar armen heeft ze om haar knieën heen geslagen, als bescherming tegen al het kwaad van buiten af. Mijn vader staat voor haar en staart doelloos naar buiten.

Ik zal niet ouder dan een jaar of 4 geweest zijn. Veel kun je je als je ouder wordt niet meer herinneren van deze tijd, maar deze gebeurtenis heeft blijkbaar zo veel indruk op me gemaakt dat het is blijven "hangen".

Raindrops on your windscreen
They fall from heaven or from hell
You drive into the light or into darkness
Uncertainty as your guide

"Het heeft blijkbaar niet zo mogen zijn schat" hoor ik mijn moeder zeggen. Haar stem klinkt hees, overmand door emoties. Mijn vader zegt in eerste instantie niets, maar zucht veelzeggend. "Als hij jouw klachten serieus had genomen, had ze nog geleefd" fluistert hij bijna. "Oh .....niet doen alsjeblieft." Smeekt mijn moeder hem en draait haar hoofd van hem weg. "Daar krijgen we haar niet mee terug, dus laat ons niet de weg van verwijten en schuld inslaan......"

Niet realiserend waar ze het over hebben, maar wel de ernst van de situatie inschattend, sluip ik bijna ongezien de woonkamer in. Langs de achterkant van de bank kruip ik op handen en voeten richting mijn moeder om beter te kunnen horen wat ze zegt. Als ik bijna bij haar ben, zie ik hoe ze huilend haar handen op haar bolle buik legt.

Ik krijg een zusje, dat hebben ze me met een enorm grote glimlach op hun gezicht verteld. En ook al was ik daar in eerste instantie niet zo blij mee - omdat ik dan mijn Barbies met haar zou moeten gaan delen - uiteindelijk zag ik er ook wel weer het voordeel van in. Niet meer alleen zijn op vakanties, of in de weekenden als pappa ons weer mee nam als hij voor zaken weg moest. Dat was een dermate aantrekkelijk vooruitzicht, dat ik haar toch maar denkbeeldig in mijn hart gesloten had. Daarbij zou zij waarschijnlijk haar eigen Barbies wel krijgen, dus had ik er nog meer om mee te spelen.

"Heb je haar nog gezien?" Hoor ik mijn moeder vragen. "Ja" antwoord mijn vader slechts kort. Het is alsof hij twijfelt of hij nog iets wilt zeggen. "Ze was net zo mooi als Lara" fluistert hij vervolgens. Dan barst ook hij in huilen uit. Hij draait zich om en gaat op zijn knieën voor mijn moeder op de grond zitten. Ze omhelzen elkaar, huilend, intens verdrietig. Ik moet nu ook huilen, ook al weet ik niet waarom. Het verdriet van mijn ouders heeft zo'n enorm effect op mij, dat het me verdrietig stemt. Pas dan hebben ze in de gaten dat ik er ben.

The road ahead will never give away a promise
The road ahead is a highway or a dead end street
The road ahead never answers any questions
And nothing is shown along the way, not even tomorrow
With miles of the unknown ahead of you

The road ahead is empty
It's paved with miles of the unknown
Whatever seems to be your destination
Take life the way it comes, take life the way it is

Voor mij was dit mijn eerste ervaring met de dood. Mijn zusje zat niet langer in die bolle buik van mijn moeder. Ik begreep er niets van. Konden ze haar niet gewoon weer terug stoppen? Mama zou haar dan vast wel weer beter maken. Mij maakte ze immers ook altijd weer beter als ik ziek was. Papa had het over complicaties, maar daar begreep ik destijds natuurlijk helemaal niets van. Pas jaren later, kreeg ik het besef van het gemis van een zus.

"Daar is ze!!" Ik herken Coco haar stem, maar ben nog te geëmotioneerd om mijn ogen te openen. Voor even waren mijn ouders weer heel dicht bij me. Ik kon mijn moeders gezicht bijna aanraken. Haar zachte mooie huid onder mijn vingertoppen voelen. Een intens stekende pijn kruipt door mijn lijf. Oh wat mis haar! Mijn vader ook, maar vooral op momenten als dit, waarop ik het allemaal niet meer weet, mis ik mijn moeder het meest. Bijna nooit zei ze dat ze geen tijd voor me had. Haar geduld en liefde voor mij was grenzeloos. Oh mama...

"Hé Laar, hoe is ie?" Coco laat zich op de deken vallen die ik voor ons op het grasveld in het stadspark heb neergelegd. Ik voel haar hand op mijn been. "Zo slecht?" Ze zucht. "Lieve lieve Laar toch" Ik voel haar lichaam tegen me aankruipen, haar arm over me heen. "Het geeft niet om verdrietig te zijn schat" fluistert ze met haar gezicht tegen het mijne. "Het leven haalt wel erge smerige streken met je uit op dit moment, maar ooit zal er weer een zonnestraaltje doorbreken aan die bewolkte donkere hemel."

Hoe lang ik daar huilend tegen haar aan heb gelegen weet ik niet, maar zodra ik mijn telefoon hoor zoemen schrik ik op. Shit ik moet weer terug naar het "Huis". Sophie had tijdens college al op WattsApp doorgegeven, dat er een nieuwe klant zou komen vanavond. Iemand die Ian blijkbaar had doorverwezen. Nooit eerder in de maanden dat ik er "werkte" had ik me zo goedkoop, zo'n hoer gevoeld als toen ik dit bericht las. Natuurlijk ben ik dat wel, een prostitué, voor een jaar lang. Maar in mijn hoofd probeer ik mezelf te zien als een gezelschapsdame. Dat voelt wel zo prettig en minder beladen.

Echter door Ian zijn doorverwijzing, laat hij me duidelijk blijken waar mijn plaats is. Misschien doet hij dit, omdat ons contact bij zijn laatste bezoek, intiemer was dan voorheen. Zuchtend kom ik overeind. Tsja... Ian... een verhaal apart. Op school doet hij afstandelijker tegen me dan hij voorheen al deed, iets wat zeer moeilijk te rijmen is met zijn bezoekjes aan "Het Huis". Nou weet hij natuurlijk niet, dat ik, Lara dezelfde ben als de vrouw die hij steeds bezoekt, maar dan nog. Het lijkt bijna wel, alsof hij uit twee personages bestaat. Van de attente, tedere, doch ietwat dominante man is slechts het dominante overgebleven gedurende de colleges die we bij hem volgen.

Een kus op mijn wang doet me ontwaken uit mijn overpeinzing. "Weet je wat?" Oppert Coco enthousiast. "Als je nou eens het weekend naar mij toe komt? Dan gaan we lekker een filmpje kijken of een kroegje opzoeken." "Kun je even lekker de zinnen verzetten of als je wilt, ongegeneerd janken zonder dat je je schuldig hoeft te voelen." Lachend kijk ik haar aan. "Dat klinkt geweldig weet je dat?" "Ik zal op mijn werk vragen of ik vrij kan krijgen" Het ontgaat me niet dat Coco dat mysterieuze werk van mij, maar niets bevalt. Toen ze vroeg waar het was heb ik me er nog een beetje uit kunnen kletsen. Of dit echter voor lange tijd mogelijk is, vraag ik me af. "Doe jij dat maar even" antwoord ze bedenkelijk en tikt me daarbij als een schooljuf op mijn hand. "Doe jij dat maar even".

********

Vriendelijker dan verwacht staat Sophie me toe het weekend "vrij" te nemen. "Een beetje ontspanning heb je ook nodig hè schat" antwoord ze op mijn vraag en verbaasd kijk ik haar aan. "Dank je wel" zeg ik afwezig en fronsend draai ik me om om haar kantoor te verlaten. "Oh Lara!" Roept ze me na als ik mijn hand op de deurklink leg. "Ian heeft gevraagd Steve met net zo veel aandacht te behandelen als je bij hem doet oké?" Tranen wellen op achter mijn ogen, maar ik kan me nog net goed houden. "Vanzelfsprekend!" "Niemand krijgt hier een voorkeursbehandeling" mijn stem klinkt harder dan bedoelt, maar dat is om overtuigend over te komen. Of Sophie dat in de gaten heeft wil ik liever niet weten. Ik kijk haar dan ook niet meer aan, open de deur en loop naar mijn suite.