desvelado ✤ dorukhan toköz

𝕚𝕧.

Dorukhan: Dikkatimi çekti, niye her gece 00.00'dan sonra yazıyorsun?
(00.00)

Beşiktaşlı: Sen tüm gün bunu mu düşündün?
(00.01)

Beşiktaşlı: Yani bir bakıma, dolaylı
yoldan da olsa beni..

Beşiktaşlı: Ayrıca bu gece ilk mesajı atman da gözümden kaçmadı ;)

Beşiktaşlı: Böyle davranıp gel beni ham yap diyorsun ama sen 😻

Dorukhan: Bir soru sormuştum?

Beşiktaşlı: Numarana ulaştıktan epey bir zaman, yaklaşık 3 ay kadar sonra atmıştım ilk mesajı sana. Hiç hesapta yoktu, sadece o maçtan sonra kendimde sana yazma ihtiyacı hissettim. Belki moral olurum, belki kafası dağılır, belki cidden filmlerdeki ya da kitaplardaki gibi bir maceraya atılırım diye.

Beşiktaşlı: Sorunun asıl cevabına gelecek olursak, geceleri uyuyamıyorum. Bir rahatsızlık boyutunda değil elbet ama baykuş misali yaşamayı seviyorum diyebilirim. O gün de o saat denk geldikten sonra düşündüm ki hep aynı saatte yazayım.

Dorukhan: Anladım.

Dorukhan: Ne desem nafile, yazıyorsun madem, zaman benim için o kadar da önemli değil. Bil istedim :)

Beşiktaşlı: Bünyem günlük bu kadar doz Dorukhan Toköz'ü bile kaldıramıyor, şimdilik dozu azar azar arttıralım.

Dorukhan: Benim biraz erken kaçmam lazım bugünlük. Çok uykum geldi.

Beşiktaşlı: İyi geceler.

Beşiktaşlı: Seni seviyorum🖤🦅
(Görüldü)

•

Yüzümde birkaç gecedir alışageldiğim sırıtışla beraber telefonumu komodinime yerleştirip parmaklarımı kıtlattım. Üzerimdeki yorganı tekmeleyerek kenara ittim ve yanımdaki bazada yatan Enes'in başucunda durdum.

Şu an bu kadar mutluysam, sebebi kesinlikle küçük erkek kardeşimdi. Dorukhan'ı bizim aileden ilk seven de o idi zaten. Küçük dediğime bakmayın, 16 yaşındaydı.
Evet, şu saçma fan sayfalarından biri de onundu ve Dorukhan'a ulaşabilmişti.

Biraz içine kapanık bir çocuktu, konunun detaylarına çok hakim olmasam da telefonunu karıştırırken rehberinde gördüğüm numara ile gözlerim ışıldamıştı. Bizim velet büyümüş, futbolcularla telefonlaşır olmuştu..

Yüzümdeki tebessümle saçlarını okşayıp tekrar yatağıma döndüm. Biraz tavanı izleyip yarını düşünmeye başladım.

Yarın, O'nu görmeye gidecektim, tesislere. Elbette kendimi ifşa etmeyecektim. Belki bir imza, birkaç kare fotoğraf.. Sonra tekrar telefon başındaki halimize dönecektik.
Enes ile beraber, belki ben de hayallerine ulaşırdım, kim bilir...