Τελικά όσοι λένε ότι η ζωή είναι απρόβλεπτει έχουν δίκιο...όλα αλλάζουν από την μια στιγμή στην άλλη...χωρίς να το καταλάβεις...
Κάπως έτσι λοιπόν, πήρε και η δικιά μου ζωή άλλη τροπή.
Ήταν 10 Ιανουαρίου στολισμένα όλα γύρο μου και ξαφνικά χτυπάει 1 μήνυμα στο κινητό μου. Ήταν από εκείνον μου έλεγε πως με αγαπάει και πως θέλει να είμαστε μαζί. Δεν είχα καταλάβει κάτι τόσο καιρό...Ήταν ξαφνικό. Στην αρχή έλεγα εγώ και αυτός ποτέ! Έπειτα το είδα σαν μια ευκαιρία για να κλείσουν κάποια στόματα και στο τέλος καταλήξαμε μαζί.
Θυμάμαι που είχα πει δεν θα νιώσω τίποτα για αυτόν απλά θα τον εκμεταλλευτώ για να ζηλέψουν.
Χαχα...δεν το έκανα...Όσο πέρναγε ο καιρός τον ερωτευόμουν όλο και πιο πολύ...Κάθε μέρα που περνούσε...Κάθε στιγμή που κυλούσε...όλο και πιο πολύ!
Δεν ήθελα να τον χάσω έλεγα...Θα έκανα τα πάντα αρκεί να είμαστε μαζί! Και τελικά τι κατάλαβα.
Έκανα το ένα λάθος μετά το άλλο!
Είχα απελπιστεί! Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι δεν θέλω να τον χάσω!
Χαμόγελα υπήρχαν παντού γύρω μου μέχρι εκείνο το μεσημέρι στις 1:35...Εκεί που όλα τελείωσαν...
Αυτό που δεν ήθελα να συμβεί,συνέβη...Με χώρισε...λέγοντας την δικαιολογία -Μου τελείωσε- Ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω την στιγμή που μου το έλεγε...
Κρατήθηκα...έφυγα και πήγα γελώντας στην κολλητή μου...έκανα ότι δεν εγινε τίποτα γέλαγα όλη την ώρα! Δεν έδωσα δικαίωμα να καταλάβει ότι από μέσα μου έκλαιγα...
Από τότε δεν έχουμε ξαναμιλήσει...ακόμα να τον ξεπεράσω και αν με ρωτήσεις το γιατί, θα σου πω ότι αυτός ο άνθρωπος με έκανε να νιώσω πράγματα που ήταν πρωτόγνωρα!
Συμπέρασμα...Τον έχασα και χάθηκα!
Τον βλέπω κάθε μέρα,μου έρχεται η μυρωδιά του...Και ξέρεις πιο είναι το πιο δύσκολο...Να μην μπορείς να αγκαλιάσεις τον άνθρωπο σου...
~Amalia~
