'Amy!! Kom naar beneden nu!!' riep mijn moeder woest. Zo stil mogenlijk sloop ik de trap af. Toen ik in de keuken stond had ze een brief en de huis telefoon in haar handen 'Serieus?! Spijbelen en als je dan wel op komt dagen niks bij hebben of niet mee willen doen met de les?!' ik schrok. Hoe wist zij dat nou?! Ik bleef kalm en zette mijn pokerface weer op, wat ik altijd deed als iemand tegen me uitschoot of als ik iets moest bewijzen zonder te liegen, en gooide mijn telefoon alvast op tafel. 'Hoelang?' zuchtte ik geïrriteerd. Mijn moeder keek me aan alsof ze ieder moment als een vulkaan uit zou barsten maar ik bleef gewoon weer rustig staan. 'Nou?!' vroeg ik net iets te brutaal. Ik schrok ervan maar kon het moeilijk weer terug halen dus verzette ik mijn gewicht even op mijn andere voet en keek mijn rode moeder aan. 'Jij gaat naar zomerkamp jongedame! En ik weet al waar! De meisjesschool! Leer je eindelijk eens manieren! Brutaal kind' schreeuwde ze en haar stem sloeg elke keer weer over. Ik schrok nu duidelijk 'Wacht wat?! Je kan me toch niet naar al die tutjes sturen?!' mijn mond viel open toen mijn moeder knikte en gefrustreerd een hand door haar haar haalde. 'nee...' fluisterde ik en keek de kamer even rond, opzoek naar iets wat ik naar mijn moeder kon gooien. 'Je hoeft van mij die laatste week niet naar school maar vrijdag breng ik je naar het Wilhelmina Judith College. En geen ge-maar!' kwaad pakte ik de kamer lanp en trok het snoer uit het stopcontact maar toen ik het eruit had had mijn moeder al een slagersmes vast. 'Amy zet alsjeblieft die lamp terug op het tafeltje' morrend zette ik het terug en stampte de trap op. Boven sloeg ik de deur dicht en keek mijn kleine kamer rond. Ik liep naar mijn muur spiegel en keek erin. Een meisje met geblondeert haar en aan de uiteinden het gedipt bruin. Mijn ogen waren mysterieus groen en mijn wimpers en lippen waren vol. Ik had altijd een New York Yankees petje op waarvan ik een hele voorraad had. Ook droeg ik meestal wijde jongens kleding en hele dikke make-up. Al veel mensen op de eerste dag vroegen aan mij ofdat ik een gothic was maar nee. Daar zouden mijn ouders helemaal van flippen. Ze trippen hem al als ik in een joggingsbroek en vest mee naar een feestje ga. Ik zucht en druk mijn hoofd kwaad in mijn kussen. Huilen deed ik nooit. Misschien was de laatste keer dat ik zes jaar was ofzo. Geadopteerd ben ik wel. Ik ken mijn echte ouders niet en hoef ze ook niet te kennen. Al vanaf mijn 3e ben ik bij Peter en Marjolein, mijn pleegouders, ze zorgen best goed voor me maar ik haat het om me netjes te gedragen of dingen te doen die moeten. Niemand vertelt mij wat ik moet doen! Ik pak mijn telefoon en bel Tobian. Hij is mijn maatje en ik ben altijd wel bij hem te vinden. Meisjes zijn irritant en bitchie, jongens zijn aardig en trouw. Ik heb nog nooit ruzie gehad met mijn beste vrienden maar wel met degene die hun pijn doen zoals meisjes die ze dumpen en jongens die ze uitschelden enzo. 'Amy kom je eten?' riep mijn moeder en met nog steeds een kwaad gevoel in mijn onderbuik en honger in mijn bovenbuik liep ik naar beneden. Daar schoof ik zonder enig woord te zeggen aan en deed alvast mijn handen samen. Ja ik weet het mijn ouders zijn nogal gelovig en daar valt niks aan te doen... Mijn vader begint een lang verhaal te houden tegen god en op het laatste brom ik zacht 'amen'. 'Amy! Ik hoorde dat je naar de zomerschool ging!' zei mijn vader en ik keek hem met een vernietigende blik aan. 'Nee' zei ik kortaf en ik zag zijn gezicht betrekken. 'Waarom niet? Dat ik toch leuk ben je tenminste een keertje ergens anders dan thuis?! Dan heb je geen last van ons gezeur' lachte mijn vader om zijn eigen grap en ik haalde mijn schouders op en propte nog wat gehaktballetjes naar binnen. Toen ik die doorgeslikt had was mijn bord leeg en stond ik op "Misschien doe ik het daar wel voor" zei ik en pakte een bakje vla uit de koelkast en verdween door de deur naar de trap waarlangs ik naar boven ging. Ons huis was nou niet bepaald heel groot... Best wel klein eigenlijk. We leven in een rijtjeshuis en ik vind dat we makkelijk ergens anders hadden kunnen wonen. We kopen namelijk allemaal dure dingen die bij elkaar wel een villa zouden kunnen kosten! Ik zuchtte en ging weer eens aan mijn bureau zitten. Ik pakte een potlood en begon wat te schetsen. Ik maakte een klein meisje met een teddybeer. Helemaal alleen. Haar haartjes wapperden in de wind en twee oudere mensen (de ouders) liepen weg. Het meisje zat vast aan een lantaarnpaal met een handboei. Ze kon niet achter haar ouders aan en riep zo hard en veel ze kon maar ze kwamen niet terug. Weer kreeg ik tranen in mijn ogen. 'Waarom ik....?" fluisterde ik en zag een traan op mijn tekening druppen.
