Yine hiç degişmeyen günlerden bir tane daha uyandım aynı saatte ustümde koca bir yuk saç baş dagılmış agzım içinde igrenç bir tad ayna karşısında kendime bakıyorum yuzüm ekşi bir hal almış bu benmiyim diyerek kendimi inandırıyordum neyse yuzümü yıkadıktan sonra kahvaltıya oturdum ve 3 5 dk anlamsız boş bakan gözlerle dalmışım
sonra yavaşca çayımdan bir yudum aldım ve içimdeki ses çoktan bugunün Digerlerinden daha farklı olacağını fısıldamıştı kulagıma inanmaktan ve bugun de demekten sıkılmış bunalmış tım çüngü hiç. Bir zaman bir gunumun Diger gününden farklı olmıyacaktı ben yine saatlerce ayna karşında onu bunu giyerek çıkıp dışarıda 3 5 saat yanlız gezecektim yada bir yere oturup saçma sapan onu bunu izlicektim akşamı eve gelip televizyon karşısında izlediğim filmlerden Bi bok anlamayıp sonra odama geçip gitarımla bagıra bagıra şarkı söylemeye annemin artık şu gitarı bırak yat degip demelerini ezberlemiş gibiydim ve ben artık bitmiş Dim ben artık içimde yaşıyordum herşeyi ve ben artık yalnızca iç dünyamda yaşıyordum
Neden mi çüngü dış dunyam bana bir zevk vermiyordu oturup kalktığım insanlar hep aynıydı gittigim yerler içtigim şeyler hep aynıydı bunları degştirmek istiyordum ama sanki bir yerde yanlış yapıyordum ve yine aynı yere dönüp orda kalıyordum
Ve zaman zaman ıkı duvar arasında sıkışıp kalmış gibi hissediyordum kendimi ve en kötüsü ise artık duygularımı unutmuş gibiydim sevgi baglanma yada aşk hiç birini hatırlamıyordum
İçimde hisettigim boşluk gittikçe
Beni içine alıyor ve haps ediyordu
Kendimce olan bu savaşım hiç. Bimicekti sürekli kendimi suçlamam sürekli kendimde eksiklik bulmam aslında bu durum
kendime hiç deger vermediğimi gösteriyordu
.
Bir iş bulurum çalışırım ne bilim hayatıma renk olsun diye bişeylerle ugraşırım diye düşündüm
Evden çıkdım o gun sadece iş bulmak için gezdim ama gittigim her kapı suratıma kapandı
Üzülmüyorum çüngü artık alışmıştım
