"Derin, ayrılmalıyız"
Sabahtan beri kafamda uğuldayan, beni yaralayan şok olmamı sağlayan, kalbimin de acıdığını hissediren tek cümle...
Gözümden akan yaşları sildim ve Cenkle tanışdığımız banka doğru ilerledim. Böyle olmamalıydı, böyle bitmemeliydi. Kime değer versem beni ortada bırakıp öylece çekip gitmesini izlemek istemiyordum, artık üzülen taraf sürekli kırılan taraf olmak istemiyordum. Tüm bunlar canımı o kadar yakıyordu ki...
Banka geldiğimde durdum, bundan 4 ay önce bu bankta tanışmıştık, siyah ıslak saçları ve o yağmurlu günde içimi ısıtan gülümsemesiyle tam da bu banktaydı. Şuan aklına bile gelmiyor olabilirim, belki de beni hiç sevmedi sanırım bu sorularım hep yanıtsız kalacaktı.
Saate baktığımda 18.32 olduğunu farkettim, gitmem gerekirdi. Eve gitmek için yola doğru yöneldim, tek hatırladığım güçlü basılan korna ve başımı çarptığım siyah asfalt yoldu..
