Yapabildiğim yek şey sadece arkalarından bakmaktı.Sırıtarak bana bakışlarını izlemek.Ama kardeşimi korumak zorundaydım.Onu almalarına izin veremezdim.Daha fazla düşünürsem sanki beynim patlayacakmış gibi hissettiğim için gözlerimi kapadım.
&&&
Uyandığımda bir hastane odasındaydım.Üstümde hastane önlüğü vardı.Hastane önlüklerini sevmezdim.Bana ölümü hatırlatırlardı.Kaç kere bu hastane önlükleriyle ölümden dönmüştüm.Bİ yandan da arkasının açık olmasından nefret ederdim.
Ben eski hastane maceralarımı anımsarken aniden kapı açıldı.Giren kişi gözlerini ilk başta yüzümde gezdirdi.Yüzümdeki yaralarda.Tek tek...Sonunda gözlerimiz buluştu.O kadar derinlerdi ki...Gözlerini ayırmadı .Ben de ayırmadım.Çünkü bir saniye bile gözümü kaçırsam,gözlerindeki o derinlik kaybolacakmış gibi. Uzun süre birbirimize baktıktan sonra ilk gözünü kaçıran o oldu.Eğer o kaçırmasaydı, ben saatlerce bakabilirdim onlara.
Onun arkasından da doktor olduğunu tahmin ettiğim bi adam içeri girdi.Yerimden doğrulmaya çalıştım ama sırtımda ve kalçamdaki ağrı büyüktü.
"Rahatsız olmayın."dedi doktor.Ardından birlikte içeri girdiler.
"Maviydi değil mi?"
"Evet adım Mavi doktor."
"Memnun oldum."
"Ben de."
"Yaralarınız hakkında...3 gün kadar bir süre hastanede kalmanız gerekiyor.Belki de daha fazla.Bilmiyorum.Yaraların...-"
"Bakın 3 gün ,yada daha fazla burada kalamam.Yara falan umurumda bile değil.İster iyileşsin,ister iyileşmesin.Yarın buradan çıkacağım."
&&&
Hastaneden çıkarken piyano çalan kişi-evet daha adını öğrenemedim-bana yardım etti.Ona güvenebilir miydim bilmiyorum.Sorun da burda ya zaten.Bu zamana kadar hiçkimseye güvenmedim. Daha doğrusu güvenemedim diyelim.Ona da güvenebilir miyim emin değilim. Peki ya o neden bana yardım ediyor?Bilmiyorum.. Hiçbir şey bilmiyorum.
Birden birinin sesi duyunca irkildim.Piyano çalan kişiydi konuşan.
"Daha iyi misin."Sesi yumuşaktı, içimi rahatlatıyordu,sakinleşmemi sağlıyordu.
"Iyiyim teşekkürler."
Sesim soğuktu ,onun yumuşak sesine karşı.İnsanları uzak tutacak derecede soğuktu.Ama o etkilenmedi. Soğuk sesimin karşılığında yumuşak bir gülümseme gönderdi.
"Orada napıyordun,yani- şey-"Cümlesini bitirmesine izin vermeden cevabımı verdim.Bir an önce ondan kurtulmak istiyordum.Daha fazla insanın başına bela açmak istemiyordum.
"Bi önemi yok."
Cevabım karşısında sessiz kaldı. Onu suçlamıyordum.Anlıyordum.
"Peki,seni evine bırakayım."
"Gerek yok.Zaten bir evim yok. Kendim hallederim."Bana acımasını bekliyordum.Anlamış gibi bakmasını değil.
