Նա է սպանել ծնողներիս․․․

Ցավոտ ճշմարտություն, ՄԱՍ 4

-Մամ ուղակի 7 տարի առաջ ես սպանել եմ իրա ծնողներին․․․

-Վստահ ե՞ս․․․

-Հա մամ վստահ եմ․․․ Ու հիմա ես սիրահարվել եմ են մարդուն ով ճիշտը իմանա ուղակի կսկսի ատել ինձ․․․

-Էն Ու դու չես կարա մարդու սիրես, հասկացի մենք ուրիշ ենք․․․մենք վամպիր ենք․․․ մենք չենք կարա սիրենք մարդու․․․

-Գիտեմ․․․ Բայց ինչ անեմ․․․ Մամ հլը բան չասես ենց որ մեր խոսակցությունը լսող ունենք․․․

Էն Ուն գնաց դուռը բացեց Լիզան էր․․․ Կանգնել ու լաց էր լինում․․․

-Լիզա․․․

-Սու՜ս մարդասպա՜ն ինձնից հեռու կմնաս, չեմ ուզում քեզ տենամ․․․ Գնա գրողի ծոցը․․․

-Լիզաա սպասիի

-Խի՞ որ մի օր էլ ես դառնամ քո զոհը հա՞

-Չէէ տենց բան չի լինի, խնդրում եմ կանգնիի

Լիզա

Ես հազիվ զսպեցի ինձ, հասա տուն վերցրի ծնողներիս լուսանկարները և սկսեցի լաց լինել․․․

Առավոտյան երբ արդնացա աչքերս կարմիր էին, որոշեցի չգնամ դասի համ էլ ետ մարդասպանի դեմքը չեմ տենա․․․ Բայց ամենավատն ենա որ ես սիրահարվել էի․․․

Հեռախոսիս զանգեցին․

-Հա՞ Ռոզ

-Խի՞ չես եկել

-Ինձ մի քիչ լավ չեմ զգում․․․

-Վա՜յ դու է՞լլլ

-Այսինքն դու էլ

-Դե են որ Էն Ուն էլ զանգեց ասեց որ չի գալու

-Խի իրան ինչա եղել

"Բայց մի րոպե ինձ ինչ"մտածեցի ես

-Չգիտեմ Լիզ բայց ձենը դուրս չեկավ ոնցոր իրոք լավ չէր․․․

-Հա պարզա․․․

Լսվեց դռան զանգը․․․

-Լավ Ռոզ հետո կխոսանք․․․

-Պակա

Գնացի որ բացեմ․․․

Բացեցի ու տեղում քարացել էի չգիտեի ինչ անեի․․․Ես տեսա որ․․․․․․․

Մնաց վերջին մասը՜