StukTV Oneshots || X READER

Giel | Gesnapt

Je was alles behalve ontspannen toen Thomas de auto langs de rand van het verlaten ziekenhuis parkeerde en de motor uit zette. Giel had er echter op gestaan dat je mee zou gaan - het was tenslotte dicht bij zijn huis dus het was geen probleem om na de tijd bij hem te blijven logeren - en hij had je zover gekregen dat je instemde met dit eigenlijk belachelijke voorstel.

Daar stond je dan, de enige zonder een camera. Het was koud dus je was blij dat je een warme sjaal om had gedaan, ook om de bleke kleur te verbergen die je op je wangen had vanwege de zenuwen. De drie jongens deden hun intro en je zwaaide even nerveus naar de camera. 'Hoi!' zei je met een klein glimlachje.

'Ze is een beetje bang.' plaagde Stefan. Je stak je tong naar hem uit.

'Maar wij zullen je wel beschermen hoor, prinses (J/n)!' Giel sloeg zijn arm om je heen en wreef even met zijn hand over je schouder om je gerust te stellen. Ondanks dat het puur een vriendschappelijke aanraking was, moest je toch blozen. Je kon het niet ontkennen dat Giel een knappe jongen was - en misschien had je al een tijdje stiekem een oogje op hem. Stiekem.

Of nou ja, stiekem... Je had Thomas het geheim toevertrouwd op een avond toen je een paar drankjes teveel op had. Hij had gezworen het voor zich te houden. Of hij zich ook werkelijk wat herinnerde van die nacht... Je was er vrijwel zeker van dat hij er nog van af wist, want de blik die hij je gaf toen Giel zo knus met zijn arm om je heen stond - hij wist alles.

'We moeten dus wel heel erg stil zijn.' zei Stefan tegen de camera, 'want het is hier midden in het centrum. Er zijn dus tal van mensen gewoon nog wakker en kunnen ons verlinken.'

Jullie liepen naar het hek toe en je voelde nu toch wel hoe je handpalmen iets klammer werden. Even had je de neiging om Giel's hand te pakken, maar je hield je armen toch stevig tegen je aan. Met donderend geraas (hoe kan het ook anders) klommen eerst Stefan, dan Thomas en dan Giel over het hek. Nu was het jouw beurt, en ook al was het niet erg hoog, zo in het donker en met een lichaam dat stijf staat van de spanning ging het niet zo soepel.

Je stond op het punt over het hek te stappen toen je plotseling de balans ontglipte en je even dreigde te vallen. Gelukkig zag Giel het gebeuren - hij schoot naar voren en ving je nog net op tijd op. Zo stond je, half liggend in de armen van Giel, voor een tweede keer deze avond.

'Kom op, laten we verder gaan.' spoorde Thomas aan. Giel kon zijn ogen anders niet van je afhouden. Hij keek je een paar seconden aan, zijn blik peinzend, voordat hij uit een soort trance leek te ontwaken. 'Ja, laten we gaan.' zei hij, en hij liet je weer los. Pas nu voelde je de ijzige kou - veel kouder dan de buitenlucht - die uit het ziekenhuis leek te stromen.

Het was niet moeilijk om een ingang te vinden. Giel vond al snel een plek waar het glas uit de sponningen was gehaald, waarschijnlijk door andere avonturiers. Voorzichtig stapten jullie het gebouw binnen - het rook er nog naar pure alcohol en alle andere geuren die een dergelijke instelling met zich mee bracht.

De lichten die van de camera's af kwamen waren fel genoeg om de ruimtes goed genoeg op te lichten. Zenuwachtig liepen jullie verder.

'Het is hier echt zo creepy...' sidderde Thomas, 'hier zijn mensen dus gewoon... Doodgegaan.'

'Maar ook geboren.' zei je geruststellend. Je zag niet dat Giel even bewonderend naar je keek. 'Zo kun je het ook zien, ja.' reageerde hij.

'Er hangen zelfs nog kaartjes bij de deuren.' zei Stefan, die er eentje filmde. 'Dokter Barend.'

Thomas trok een pruillip. 'Bijna de dokter van het liedje!'

Samen met Giel zette hij de eerste regel luidkeels en hartstikke vals in: