|𝑻𝒐𝒖𝒄𝒉 𝒎𝒆| 𝐉𝐮𝐧𝐠𝐤𝐨𝐨𝐤 &𝐓𝐚𝐞𝐡𝐲𝐮𝐧𝐠 (Re-edited)

|1|

Ο αέρας φυσούσε για τα καλά.

Μπορουσε να δει τα κατά κιτρινα φύλλα των δέντρων να πέφτουν στον γκρίζο δρόμο και οι άνθρωποι να τα πατάνε ή να τα προσπερνούν, περπατώντας βιαστικοί μέσα στο κρύο φθινόπωρο.
         
Κράτησε το λευκό του ποτήρι με τα λευκά  μανίκια του πουλόβερ του και  ήπιε λίγο από τη ζέστη του σοκολάτα με τα ζαχαρωτά.
         
  Ακούμπησε στο ξύλινο τραπέζι την κούπα και ξεροκατάπιε. Ένιωσε τον χτυπο της καρδιάς του να δυναμώνει από το άγχος του.
       
 Πάει ένας χρόνος από τότε που τον είδε.

Και τώρα που θα τον ξανά έβλεπε...

Δεν ήξερε αν έπρεπε να τον αγκαλιάσει ή όχι. Δεν ήξερε τι να του πει.
         

 Κοίταξε το κινητό του. Είχε αργήσει. Αν δεν ερχόταν τελικά; Αν δεν ήθελε να τον δει μετά από τόσο καιρό;

       
 Άκουσε τον ήχο της μικρής καμπάνας από την πόρτα και γύρισε το κεφάλι του να δει αν είχε έρθει.
            
Τον είδε να μπαίνει μέσα στο μαγαζί και να τον ψάχνει. Και τότε στο μυαλό του ήρθε η πρώτη τους συνάντηση. Η πρώτη μέρα που γνωρίστηκαν.

|1|



 Έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα! Είχε αργήσει. Ήξερε ότι αυτό θα είχε σοβαρές επιπτώσεις στην απόφαση του coach. Σήμερα θα διάλεγε έναν από τους trainers για να μπει στο  συγκρότημα που είχε δημιουργήσει η εταιρεία.
 Η ανάσα του κοβόταν... Αλλά δεν σταμάτησε να τρέχει. Είχε τυλίξει καλά το μπλε του μπουφάν. Ο αέρας του φυσούσε όλο και περισσότερο τα μαλλιά καθώς έτρεχε. Πέρασε γρήγορα τον μακρύ δρόμο, προσπέρασε ένα αυτοκίνητο. Κόντεψε να τον χτυπήσει!
Είδε το κτίριο μπροστά του.

Ένα τεράστιο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του και μπήκε μέσα .
Πέρασε με γρήγορο ρυθμό τον κεντρικό διάδρομο και άνοιξε την πόρτα.
        
Σταμάτησε απότομα. Είδε μπροστά του τους άλλους trainers. Τον κοίταξαν αδιάφοροι. Είχε προλάβει. Ο coach δεν  είχε φτάσει ακόμα. Ξεφύσηξε και κάθισε κάτω στο πάτωμα εξουθενωμενος. Τώρα μπορούσε να πάρει όσες ανάσες ήθελε ελευθερα.
         
" Πώς είσαι ;"τον ρώτησε ένα αγόρι με καστανά μαλλιά και ένα πορτοκαλί μπουφάν.
       
   Εκείνος τον κοίταξε κουρασμένος και δεν μίλησε. Το αγόρι χαμογέλασε.
         
  " Κατάλαβα. "είπε και κάθισε δίπλα του.

" Άργησες να κοιμηθείς πάλι εχθές;" το ρώτησε.
         
  " Δεν φταίω εγώ. Έπρεπε να διαβάσω μετά τη δουλειά. "εξήγησε εκείνος παραπονεμένος.