Kara Düşler

-2-

Hava bozuyor gibiydi, acaba beni orada neler bekliyordu. Arkadaşlarım olacak mıydı.
Aklımda bir sürü soru vardı ama bunları düşünmem için başka bir zaman olması gerekicek çünkü, yolda bir karaltı karşımıza çıktı ve babam zor durdu.

İndiğimizde o şey sanki kaybolmuştu. Şoka uğramıştık.

Babam şaşkınlıkla bize bakarak "Siz de benim gördüğümü gördünüz mü?" dedi.

Annem ve ben aynı anda "Evet!" dedik.

Ardından belki de göz yanılmasıdır diye umursamadık.

Kasabadaki evimize gelmiştik, bir villaydı ve rengi açık mavi-gri tonlarındaydı. Mavi benim sevdiğim bir renk olduğu için memnun olmuştum. Annem o sırada elime bir bavul verdi ve yukarı çıktık.

Odamı seçmekte kararsız kalmıştım çünkü her oda birbirinden güzeldi, babam her zamanki gibi eşyalı bir ev almıştı bu yüzden çok uğraşmadık. Ben siyah-gri olan odayı aldım cam bir balkonu vardı, sürgülü kapısı vardı.

Odaya bayılmıştım, annemin geldiğini gülmesinden anlamıştım, "En güzel odayı almışsın." deyip samimi bir şekilde gülümsedi.

Ben de aynı şekilde gülümseyerek karşılık verdim "Evet, bence de en güzel bu oda."

Babam arkadan geldi ve gülümseyerek anneme, "Ben Elena'yı okuluna yazdırmaya gidiyorum. İstersen sen de gelebilirsin Elena?"

Ben de "Hayır, ben odamı düzenleyeceğim." dedim.

"Peki, işin bittikten sonra dışarı çıkıp arkadaş edinebilirsin."

Gülümseyerek "Tamam, görüşmek üzere." dedim.

Annem ile babam aşağıya indiler ve babamın evden çıkmasını kapının sesinden anladım. Ben de işime döndüm. Okulu çok özlemiştim, eski evimizdeyken okula 1-2 hafta gidememiştim zaten.

Eşyalarımı dolabıma koyup giyindim. Üstüme siyah bir sweat, altıma da gri dar bir pantalon giydim. Her renkte ayakkabım vardı ve hep evden çıkacakken kararsız kalıyordum. Bugün koyu gri Nike bir ayakkabı giydim ve anneme seslendim, "Ben çıkıyorum geç olmadan dönerim!" dedim.

Hemen karşılık geldi, "Tamam! Görüşürüz." diye seslendi sanırım oda kıyafetlerini düzenliyordu.

Kapıdan dışarı çıktığımda karşı evden bir çocuk ve bir kız çıkıyordu ve hemen arkasından da anne ve babaları çıkıyordu sanırım kardeşlerdi.

Yürümeye başladım ve omzumda bir kol hissettim.

"Merhaba?" dedim.
Gülümseyerek "Merhaba" dedi. Çok içten bir gülümsemeydi sanırım benim yaşlarımdaydı ve çok tatlı bir kıza benziyordu.

"Sen yeni taşınmış olmalısın, ben Caroline." diyerek gülümsemeye devam etti.
Ben de karşılık verdim "Evet, sizin hemen karşınızdaki eve taşındık. İsmim Elena memnun oldum."

"Hangi okula gidiceksin?" dedi.

Düşünceli bir şekilde bakarak "Hoghwarts Lisesi'ydi sanırım babam beni yazdırmaya gitti."

"Anladım, arkadaşın yoktur sanırım bizim bir grubumuz var takılıyoruz. Şuradaki benim abim, gerçi benden sadece 3 ay büyük ama abi dememi istiyor neyse. Gerçekten çok samimi bir arkadaştır. Onu seveceğine eminim."

Gerçekten çok güzel görünüyordu, kardeşi olduğu belliydi çünkü çok benziyorlardı..

"Adı nedir?" dedim gülümseyerek.

Sırıtarak, "Gidip kendin sormaya ne dersin?" dedi.

Ben de gülerek "Haklısın." dedim.

Yanaklarımın kızardığını hissedebiliyordum çok saçma şeyler yapıyordum. Yanımıza doğru gelmeye başladı.

"Merhaba, sen yeni olmalısın." dedi. Sesi gerçekten çok etkileyiciydi.

Ben de "Evet." dedim. Hâla kızarmış bir şekilde ona bakıyordum.

Saçları simsiyahtı, gözleri de masmavi. Boyu 1.83 gibiydi, gerçekten etkilenmiştim. O da beni sevmiş gibi duruyordu ama arkadaş olarak. Çok samimi bakıyordu..

Devam Edecek...