Benim ailem bana bakamadığı içinbeni hiç tanımadığım bir kapının önüne koymuşlardı.Adımın soyadımın yada kim olduğum hakkında hiç bir fikrim yoktu . 3 yaşında elleri minik yürümeyi bile bilmeyen minik bir kızdım.Peki ben neredeydim? İçim korku doluydu.Kimim ben ? Aslında çok iyi sevecen bir ailenin yeni üyesi olduğumu bilmiyordum taaki o zamana kadar.Kapı ufak bir gıcırdamayla açıldı.Genç bir adam vardı karşımda önce çok şaşırdı.Sonra birini çağırdı .
-Hanım hanım koş burada bir çocuk var!
-Allah allah nereden çıktı ki?
Konuşmayı bile bilmiyordum . Ama gülüyordum çünki mutluydum yeni bir gelecek beni bekliyordu.
Zeynep Hanım :
-Bu çocugu burda böylece bırakamayız Ahmet .
Ahmet Bey:
-Haklısın hanım.Önce karnını doyuralım sonra bir çaresini buluruz.
Çok sevinmişlerdi, ilk defa çocukları olmuş gibi mutlulardı.Galiba hiç çocukları yoktu.Beni kucağına almıştı Ahmet Bey.Ev çok sıcaktı temiz.Mis gibi yemek kokuları geliyordu.Sanırım güvenebileceğim bir aile bulmuştum.
Zeynep Hanım:
-Hangi anne baba evladını hiç tanımadığı bir kapıya koyar ki ?
Ahmet Bey:
-İllaki vardır bir nedeni ama yinede haklısın evlat başkadır.
Zeynep Hanım:
-Heleki böyle güzel bir çocuğu nasıl bıraktılar?
Artık bende mutluydum,saçlarımı okşayacak bir ailem var gibiydi,ileride bunun kıymetını daha iyi anlarım umarım.
Zeynep Hanım:
-Ahmet bez ve bir kaç kıyafet gerekiyor baksana üstündekiler kokuyor ve fazla eski yazık çocuğa hemen bişeyler alıp gelir misin?
Ahmet Bey :
-Peki hanım,evin bir eksiği var mı?
Zeynep Hanım:
-Şuan bir eksiğimiz yok.
Ahmet Bey:
-Tamam ben yarım saate kadar gelirim.
Dedi ve evden çıktı zeynep hanımla ben kalmıştık beni kucağından hiç bırakmıyor,sevgiyle bakıyordu adeta,ona daha ilk günden alışmıştım.
OKUYUCULARIM HİKAYEMİ DÜZENLİYORUM,VOTELEMEYİ VE YORUM BIRAKMAYI UNUTMAYIN:*
