Rebecca begint plotseling erg hard te lachen en zegt: "kdacht al dat je gek was maar zo gek... wie praat er nu met een kat." Ik weet niet of ik opgelucht moet zijn omdat ze niet weet dat Mirre echt kan praten of geïrriteerd omdat ze vind dat ik gek ben. Ik geef een beschaamde lach als antwoord. "Zeg het maar als je klaar bent met je foto's te trekken" zegt Rebecca met een spottende stem en een sarcastische toon op foto's. Ik antwoord met: "ik zal anders toch eerst het intervieuw doen als dat mag ik heb trouwens nog een cadeau voor u" "Wow, dat hoefde echt niet" zei Rebecca na dat ze het praline doosje aanpakte. Het interview is voorbij het was moeilijker dan ik dacht vragen uit mijn duim te zuigen maar het is me gelukt. Hopelijk is Mirre klaar met haar onderzoek want ik wil hier zo snel mogelijk weg. Terug bij het oude huisje is geen kat te bespeuren. Ik begin zachtjes te sissen: "mirre" "mirre" "waar ben je?" "Hier" hoor ik. Een meisje komt vanachter een stroberg. "Ben jij dat Mirre?" Zeg ik verbaasd. "Ik ben Mirre ja" Maar jij bent dat meisje waar ik altijd mee speelde. 'Haha ja dat was ik' 'maar hoe krijgen we je hier buiten?' We kijken rond. 'Daar over het hek' zegt Mirre terwijl ze naar het hek toe sluipt ik laat haar zich afzetten op m'n knie. En voor we het weten staat ze aan de andere kant van de omheining. Ik zeg dag tegen Rebecca en verlaat de kinderopvang. Daar zie ik Mirre op me wachten. We gaan naar een pleintje en bespreken onze jeugd. Dan bedenk ik me dat de verschijning van Mirre vreemd zou zijn na al die jaren.
Oke weinige mensen die dit lezen ik ben hier echt niet trots op. Maar als je wil dat ik voort schrijf stuur dan een coment en geef wat tips want ik heb echt geen inspiratie meer I am sorry. Xxx
