To The place We've Never Been ( Cranston)

Chapter 1

Third person's point of view

"Can I have a valid reason why you're leaving again... please."  I Tanong ni Elise habang kumakain sila ng hapunan.

"Honey, We are having a buisness trip again." Sabi ng kanyang mommy.

"Kararating niyo lang ha? Kahapon lang kayo nakarating sa bahay at aalis na naman kayo?" Pinigilan ni Elise ang kanyang sarili bago may masabi siyang masama.

"Alam niyo ba na aalis si manang? Sabi niya sa akin na babalik na daw siya sa probinsya dahil nagkasakit ang kanyang buntis na anak.na . Umalis na siya kahapon. Alam niyo ba kung bakit ko siya pina uwi sa kanilang bahay, because I thought that you will stay here for good and focus in our company right here in the phil!"
Sigaw ni Elise.

"Ganon ba anak? Babalik na naman kami agad. Babalik kami sa susunod na buwan." Sabi ng kanyang Daddy habang kumakain.

Well, totoo naman ang sinabi ng kanyang Daddy. Minsan kasi umaabot sila sa kanilang buisness trip ng isang taon o kaya limang taon, himala nga na isang buwan lamang ang kanilang buisness trip.

"Weh, di nga? Bakit isang buwan lang?" Takang tanong ni Elise.

"It's none of your buisness Elise" sabi ng kanyamg mommy.

"Well kung ayaw niyo akong sagutin. Then ako nalang isa dito sa bahay kasama si Snoopy? Iiwan niyo lang ba niyo ako dito?" Tanon ni Elise na naka kunot ang noo.

"Well of course not. Pupunta dito si tita Leah mo para bantayan ka  matalik siya na kaibigan namin ng iyong daddy." Sabi ni Mrs. Pitterson at umiinom ng tubig.

"So you will leave me with a total stranger." Elise said in full sarcasm.

"Your being sarcastic again young lady!" Galit na wika ni Mr. Pitterson.

"Elise, si leah ay isang mabuti na tao at hula ko ay magiging close kayong dalawa."Pilit na kinalmado ni Mrs. Pitterson ang kanyang sarili habang nagsasalita.

"But-"
"No but's" sigaw ni Mr Pitterson at tumayo sa kanyang upuan at umakyat patungo sa kanyang silid.

"She is coming here tomorrow morning, before we leave and you go to school your gonna meet her. okay? She will only be staying here until we come back." Sabi ni  Mrs Pitterson at lumapit sa kanyang anak at hinalikan ito sa noo

"Goodnight baby." Sabi ni Mrs Pitterson at sumunod na sa asawa.

"Goodnight mom." Mahinang sambit ni Elise ay naiwan sa hapagkainan.

"Great now I have to live with a complete stranger! Nakakairita!" Sambit ni Elise sa sarili.

Umakyat si Elise sa kanyang kwarto at nag bihis nang damit na pang jogging.

End of third person's POV

Elise's POV

7:00 pm pa naman pwede pa akong mag night jogging

Lumabas ako dala - dala ang Cellphone at wallet ko.

Kapag galit, ako palagi akong mag jojogging patungo sa park na malapit sa  aming bahay.

Madaming tao dito sa park, hindi kasing dami ng tao sa park sa umaga.

May ibang ibang tao na nang dito may mag jowa, mag kaibigan, mga pamilya at mga taong walang kasama na katulad ko.

"Ano naman ba ang gusto ng lalaki na to?"
"Nakakirita na talaga ang babae na to."
"Hindi ko na kaya makipag break na ako sa kanya."
"Ito na talaga ang pinakamasayang araw ng buhay ko"

Bakit ngayon? Bakit?
Please stop! Hindi ko na makaya
Deep breath Elise.
Inhale and Exhale. Wag ka magpadala. Kaya mo to.

Unti unti na wala ang boses na aking naririnig.

I have a secret that no one knows, I mean that no one can know. Even my parents and friend don't know about it.

I can hear  the voices in other people's head. I can hear other people's idea.

It happen 5 yrs ago, it was my tenth birthday I was in fifth grade in that time.

I still remember It vividly. We were having a huge birthday party, days before my birthday I was having headache and fever but it was not that bad I still went to school and play normally.
When I was about to blow the candle I suddenly hear I voice saying "Babalikan kita Beth, iiwan kita muna dito. Basta babalikan kita."at bigla nalang nagdilim ang paligid.
Kinabukasan paggising ko ay nag simula na akong makarinig nang kung ano-ano. Simula noong  araw na yun ay nagahanap ako ng paraan para hindi na ako makaring ng ano-ano. Pero once a year bigla nalang ako makaring ng mga boses kaya agad kung pinakalma  ang sarili ko pero ngayong taon ay naging twice. Kaya ko makontrol ang sarili ko kung gusto ko makaring o hindi ay makontrol ko na pero mayroon lang talagang panahon na hindi ko makontrol ang sarili ko katulad lang ng ngayon.

****
I hope you enjoyed!
I will be revising all the chapter so watch out!
ONCE AGAIN I'M DEEPLY SORRY.

Te amo
Le amaranth