Her şey babaannemin evini taşıdığımız gün başlamıştı...
Babaannemin evine yavaş yavaş eşyaları taşıyorduk.Bir an daldım ve elimdeki eşya büyük bir gürültüyle yere düştü.Sonra o çocuk geldi.Siyah gözleri,dağınık saçları ile yakışıklı bir çocuktu.Aklım başımdan gitmişti sanki.Ozaman düştüğümü,acımı ve kırılan eşya bile çıkmıştı aklımdan.Çocuk, benim düştüğümü görünce geldi sanıyordum.Nerdeee?! Dalga geçmeye gelmiş meğer.Çocuk 'Şuna bak! Ezik,bir eşya bile taşıyamıyor'.İşte ozaman aklım başıma gelmişti.Ben çocuğa aşık olmuştum o an.Ayağa kaltım.Utancımdan yüzüne bile bakamadan babaannemin evine daldım.Her gün o çocuğu görmek için babaanemlerin evine gidiyordum.Bir iki hafta herşey çok güzeldi.Benim için tabii.Onun gülüşlerini,konuşmalarını her hecesini aklıma kazımıştım.Kalbimde okadan büyük bir yer almıştı ki , onun dışında herşey anlamsızdı artık.Yine bir gün çocuk yanıma geldi.Meğer babaannem onların binasına taşınmışki yeni öğrendim.Çocuk gelip alaylı bir edayla beni süzdü.'Sen yoksa şu bizim binaya taşınan ezik kızmısın?' dedi.Kalbime büyük bir boşluk oturdu.Hayır,her ne kadar sevsemde bu duruma sessiz kalamazdım.'Sen kendi ne sanıyosun?,Brett Pit felan mı? Hayır,eğer öyle sanıyorsan yanılıyorsun.Sümüklünün tekisin!'.Hemen lafa atıldı.'Sen benim kim olduğumu biliyormusun?'.'Kimsin ki,obamanın akrabası felan mı?.'Tanımıyorsan tanışalım Ezikcan.Ben bu mahallenin daha doğrusu bu semtin en bilindik delikanlısıyım,burda en yakışıklı benim.Hiç birşey söylemeden oradan ayrıldım.Bir iki hafta oraya gitmedim.İki hafta sonra gittiğimde mahallediki murat adlı çocuk 'Hey oyun oynuyoruz gelsene?'.Orada o çocukta vardı.Sırf ona nasıl biri olduğumu göstermek için oyuna katıldım.Yalnız oyun umduğum gibi bir oyun çıkmadı.Şansıma tükiriyim.BU OYUNDAN NEFRET EDİYORUM!
