ontvoerd

-{hoofdstuk 1}-

P.O.V Nikkie

"Nikkie? kun je zo Spot even uitlaten? Ik heb er namelijk even geen tijd voor" riep mijn moeder. "Ja, is goed." Zei ik. Ik zet mijn laptop weg en loop naar beneden. "Spot!" Roep ik. Hij komt al heel snel aangerend. Ik pak de riem van de trap, en doe zijn tuigje om. "Ik ben over een halfuurtje weer terug!" Ik doe de deur open en loop naar buiten. Het is heerlijk weer. De zon schijnt en het is 25 graden. Ik snuif de warme zomerlucht op.

Ik loop naar het bos, want daar mag spot van mijn moeder los lopen. Het is erg rustig in het bos. Ik maak spot los, en hij rent een stuk voor me uit. Ik vind het er altijd zo grappig uitzien dat ik moet lachen. Ik kijk achterom, want ik heb al de hele tijd het gevoel dat er iemand naar me kijkt. "Stel je niet zo aan Nik, er is hier helemaal niemand. Je maakt jezelf gek." Zeg ik tegen mezelf. Na 20 minuten ben ik er klaar mee. Ik roep spot en maak hem weer vast. Onderweg naar huis heb ik weer het gevoel dat er iemand naar me kijkt. Ik kijk weer om maar ik zie niemand. Snel loop ik door naar huis.

P.O.V

Ik ben haar gevolgd naar het bos, ze laat de hond uit. Ze is zo knap, denk ik. Dat mag ik niet denken en schud mijn hoofd. Ze kijkt om. Ik moet wegduiken, anders ziet ze me. Ik moet blijven opletten, denk ik. "Niet afdwalen met je gedachten." Fluister ik tegen mezelf. Ze roept de hond. Ze gaat weer naar huis. Ik kijk op mijn horloge en schrijf de tijd op in het notitieboekje. Ze loopt naar huis en ik loop achter haar aan.

P.O.V Nikkie

Ik ben weer thuis. Ik loop de woonkamer in en zie mijn moeder en Rick op de bank zitten. Ik denk terug aan vorig jaar.

Het was lente, mijn ouders waren al een jaar gescheiden, maar ergens hoopte ik dat ze weer bij elkaar zouden komen. Mijn moeder zei dat ze me iets wilde vertellen. Ik had er erg veel zin in, want ik dacht dat ze mij zou vertellen dat zei en mijn vader weer bij elkaar waren. We zaten in een gezellig restaurantje te wachten. Toen kwam er een man binnen en liep naar ons toe. Mijn moeder zei "Hey schat" ik schrok ervan. "Nikkie ik wil je voorstellen aan Rick, mijn nieuwe vriend." Hij keek me aan. "Hoi." Zei ik droog en boos. Hij ging zitten en stelde zich voor. Ik heb alleen maar heel boos naar hem zitten kijken. Hij bleef maar praten en praten. Ik werd er helemaal gek van. Na anderhalf uur was het eindelijk voorbij. Rick en mijn moeder gaven elkaar nog een kus, waarvan ik beina moest kokhalzen en toen gingen we naar huis.

Man, ik heb sinds toen altijd een hekel aan die man gehad. Hij deed heel aardig tegen me, alsof ik breekbaar was. Ik werd er iedere keer weer misselijk door. Sinds kort woont hij nu ook bij ons, dat is nog wel het allerergste, iedere keer als ik wakker word of uit school kom, hij er ook is. Maarja, daar is niets meer aan te doen. Mijn moeder is gelukkig met hem, en als zij gelukkig is, ben ik dat ook. Toch heb ik nog steeds een raar gevoel bij hem, alsof er iets niet klopt.