we were мeαɴт тo вe [нαrry ѕтyleѕ]

Hoofdstuk 11

Ben alles aan het herschrijven x

Hoofdstuk 11

Nina’s POV

Met grote ogen staar ik naar het huis voor mij. Mijn hart klopt sneller dan anders en ik heb een brede glimlach op mijn gezicht. Voor onbekenden is er niets speciaals aan dit huis, maar voor mij heeft het zo’n grote betekenis. Hier ben ik opgegroeid, hier heb ik zoveel leuke momenten meegemaakt. Ik sluit genietend mijn ogen en adem in en uit. Zoveel herinneringen razen in een hoog tempo door mijn hoofd.

“NINAAAAA, geef terug!” Hoor ik Harry roepen.

 “Kom het zelf halen!” schreeuw ik al lachend terug, terwijl ik verder loop. Ik hoor Harry mompelen, maar ik weet niet echt wat hij zegt. Met zijn gsm in mijn hand loop ik steeds verder. Hij heeft zijn eerste gsm gekregen voor zijn dertiende verjaardag en om hem te plagen, ben ik ermee weggelopen. Hij wilde net een bericht sturen naar zijn vriendin.

“Het is oneerlijk! Nina, stop! Ik kan niet meer!” Ik lach hardop en stop met lopen. Ik draai me om en zie dat hij buiten adem is en stilletjes aan dichterbij stapt. Hij stopt enkele meters van me vandaan, omdat ik een stap naar achter zet bij elke stap dat hem dichter bij mij brengt. Hij kijkt met een verbaasde blik maar zwijgt. Hij ademt in en uit totdat zijn ademhaling regelmatig wordt.

“I walked across an empty land

I knew the pathway like the back of my hand

I felt the earth beneath my feet

Sat by the river, and it made me complete”

Ik sta versteend te luisteren. Het is ons liedje. Zijn stem is zo prachtig, hij moet er zeker iets mee doen. Mijn ogen blijven op hem geplakt, terwijl hij verder zingt en twee stappen naar mijn richting zet.

“Oh, simple thing, where have you gone?

I'm getting old, and I need something to rely on

So tell me when you're gonna let me in

I'm getting tired, and I need somewhere to begin

I came across a fallen tree

I felt the branches of it looking at me

Is this the place we used to love?

Is this the place that I've been dreaming of?”

Hij blijft naar me toestappen, maar ik kan me niet bewegen. Het is alsof zijn stem me heeft gehypnotiseerd. Ik luister aandachtig naar elk woord dat er uit zijn mond komt. Dit gebeurt elke keer opnieuw. Het is mijn zwakke punt en hij weet het, dus maakt hij er elke keer weer gebruik van. En ik trap er elke keer weer in. Maar ik kan er niets aan doen. De drang om naar hem te blijven luisteren is veel sterker dan wat mijn verstand naar me toeschreeuwt.

“And if you have a minute, why don't we go

Talk about it somewhere only we know?

This could be the end of everything

So why don't we go

Somewhere only we know?”

Bij dat staat hij recht tegenover mij, met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij pakt mijn hand in de zijne en neemt zijn gsm uit mijn hand.

“Valsspeler,” breng ik eruit. Hij antwoordt niet maar glimlacht nog breder naar me.

“Nee, Harry…” fluister ik aan de telefoon.