Ms. Irregular [On-Going]

Ms. Irregular : 2

I wanted to tell myself that
everything's gonna be okay,
but it feels like I'm taking
another dose of poison.

Chapter 2:

I woke up with tears in my eyes. 'Di na pala ako nakapag-dinner kagabi. Nagulat naman ako nang bumukas ang pintuan ng kwarto ko.

Mom came in and serve me a breakfast.

"Sorry, Ma." panimula ko at hindi makatingin ng diretso sa kanya.

"No, ayos lang, anak. You are eighteen already. You can make choices on your own. I knew you did that with a purpose." sambit niya.

Hindi naman na ako sumagot. Inilapag niya ang pagkain sa tabi ko, at nag-paalam na siya na kailangan niyang pumunta sa school. Kailangan niyang tumulong sa pag-aayos ng enrollment.

I ate my breakfast. I need to become more stronger this time. I already gave up one important thing in my life.

Binuksan ko naman ang phone ko, gayundin ang wifi.

I received chats from my classmates and friends. They were worried and asking why, but what makes me feel sorry is the message from the reason why I did it.

Shanell: I'm sorry, you take it seriously. Hindi ko sinasadya, Charlotte. Please, kaya mo pa naman sigurong ayusin. Admin-head naman ang bago mong Mama, 'diba?

***

Five years ago, I was adopted by a Senior College Professor, Ms. Molly Camino, my new mother.

She adopted me, and take me to escape the terrible life I had from my former family.

Sobrang hirap ng buhay ko, ng mga pinagdaanan ko. This was my third adoption process. I was adopted by a right person now, and I knew I have a better future with her, but Shanell bumped into my life again.

And she became my classmate~

***

Matapos kong magbihis ay umalis na ako kaagad ng bahay.

I wanted to tell myself that everything's gonna be okay, but it feels like I'm taking another dose of poison. I am exhausted. I really need an escape.

Nagpunta ako sa park 'di kaluyaan sa'min to do my part-time job. Ayokong maging pabigat sa bago kong nanay. Hindi pwedeng sa kanya lang ako dumepende. I should be independent, because after I was born I was already left alone.

"Ang aga mo ata ngayon, Charlotte?" tanong naman ni Manang Lucilia.

Tumango ako at ngumiti sa kan'ya, but she speak again.

"Mukhang buhat mo ang buong mundo. May problema ba?" tanong niya na inilingan ko lang.

I will say no, but it's written on my face and it has portraits on my eyes.

Tumulong na ako sa pagseserve ng pagkain at pag-lilinis ng mga lamesa.

I was working on Suliman's Filipino Restaurant. Yes, the food variety was all Filipino origins, except the spicy chicken adobo that's from the spanish.

"Kamusta naman ang enrollment mo kahapon?" tanong ni Manang.

"Okay lang naman po," sambit ko saka nagpatuloy sa ginagawa.

She is used to my silence. Hindi talaga ako mahilig makipag-usap sa kahit kanino. I stayed quiet all day as long as I can do.

Wala naman akong sasabihin e.

"Ahh, nga pala. Baka pumunta rito 'yong anak ko." napatingin naman ano kay Manang.

"'Yong ikinukwento ko sa'yo no'ng nakaraan. Yung nag-aaral din sa school mo. Kaedad mo lang siya." tumango naman ako sa pagpapatuloy ni Manang.

"Ang pangarap ko para sa kanya ay huwag sana niyang pabayaan ang pag-aaral niya, at sana maging mabuti siyang lalaki." sambit ni Manang na mababatid mo ang sobrang saya.

Matapos ang tanghalian ay bumalik na ulit ako sa trabaho. Mas maaga kaming kumakain, dahil mas maraming customer kapag lunch-break ng mga empleyado na nagtatrabo sa park or sa ibang factory rito.

Mura lang ang tinda ni Manang kaya maraming kumakain at talagang masarap. Punong-puno ng dedikasyon at pagmamahal. Balang araw gusto kong maging katulad ni Manang. Gusto kong ialay sa iba lahat ng ginagawa ko, at punuin ito ng pag-mamahal.

"Excuse me, nakita mo ba ang Mama ko?" napalingon naman ako sa lalaking mas matangkad sa'kin.

Parehong nanlaki ang mata namin ng makita ang isa't isa.

"IKAW!?"

-YourAyorn // I 🌼 U