The dance of Day and Night

Hoe alles begon.

~Aria~

18 jaar geleden, zijn mijn broer Aron en ik geboren.  Ik ben een paar minuten ouder dan mij broer, maar als nog ik ben wel ouder. Het leven was niet gemakkelijk. Onze vader zit in het leger. Onze moeder gaf les op een school, helaas is ze omgekomen toen wij 6 waren. Vanaf het moment dat we naar buiten mochten, was ons hele leven anders dan die van andere. Waarom? Nou, ik ben geboren met zilveren ogen en mijn broer met gouden ogen. Ons leven bestond uit perfectionisme, beter worden in dingen waar we al goed in zijn. Zodra we zelfs maar een klein foutje maakte hadden we ruzie thuis. We moesten volgens vader klaar zijn voor het grote onbekende. Dit was best makkelijk voor ons, aangezien we alleen elkaar hadden. Vanaf onze eerste school zijn we altijd gepest, omdat we anders waren. We hadden ook andere hobby's en sport dan andere klasgenoten.Ze vonden ons raar/ Soms waren we zelfs eng in hun ogen, alleen maar vanwege een andere oogkleur. Ach, zo zijn we wel hard geworden. Hoe ouder we werden hoe meer rare dingen voorbij kwamen in het leven. Zo haat ik het vreselijk als ze zon te fel is en het te warm is. Geef mij maar liever sneeuw en de nacht. Mijn broer heeft liever de zon. Dit was rond de tijd van onze middelbare school, de tijd dat wij eigenlijk altijd kleur lenzen droegen. We waren klaar met al het pesten. We begonnen ons aan te passen naar het geen dat geen perfectionisme kent. Uiteindelijk kwam onze grote nachtmerrie uit toen we op kamp moesten. De kleur lenzen moesten uit, en vanaf toen werden we alweer gepest. Langzaam gingen we weer richting onszelf en de perfectionisme. We namen onze ouder hobby's weer terug. Dit was voornamelijk vechtsport. We kwamen met regelmaat op school met blauwe plekken en worden.Hierdoor werden we alleen maar meer gepest. Ze dachten altijd dat we dat ons zelf aan deden. Zo ben ik zelfs een tijdje geschorst geweest van school, alleen maar omdat broer aan het vechten was en in er tussen sprong. Langzaam werd alles duidelijker voor ons. Alleen onze vader wou nooit wat vrij laten. Nooit iets over onze moeder, niet over waarom onze kleur ogen en al helemaal niet over die onverklaarbare dingen dat gebeurt. Er kwamen steeds vaker conflicten thuis. De conflicten liepen soms uit in heftige ruzies. Met regelmaat sloop ik daardoor in de nacht het huis uit, de bossen in. Niet altijd liep dit goed af. Soms werd ik geraakt door een jager. Soms struikelde ik ook. Zodra ik dan die ochtend erop thuis kwam kreeg ik weer ruzie over hoe ik eruit zag en waar ik was geweest. Mijn broer kreeg steeds meer problemen op school, raakte steeds meer in gevechten en werd steeds vaker geschorst. Hierdoor ontstond er ook weer ruzie. Meestal waren we alle bij schuldig en kregen we te horen dat we nooit geboren hadden moeten worden. Dat wij het probleem waren dat onze moeder nu dood was. Wij kregen altijd van alles de schuld. De dag dat wij 16 werden veranderde ons leven. Onze oma nam ons mee. We wisten geen eens dat ze nog leefde, het bleek de moeder van onze moeder te zijn. Ze heeft ons een hoop verteld over onze moeder en waarom onze vader nu zo doet. Natuurlijk was nog niet alles verteld, maar we waren op de goede weg. Een paar maanden later nam ze ons weer mee, dit keer naar een plek die speciaal voor haar was. De begraafplaats van onze moeder. Die plek hebben wij 1 keer gezien en dat was het. Op dat moment heeft ze ons verteld wat wij werkelijk waren. Zo kregen wij te horen waarom wij deze kleur ogen hadden en die onverklaarbare dingen. Ze heeft ons toen nog meer over onze moeder verteld en waarom ze is overleden. Toen wij daarna thuis kwamen hadden we zo'n grote ruzie dat Oma er zelfs tussen is moet komen. Op dat moment is onze vader helemaal in huilen uitgebarsten en heeft ons verteld waarom hij dit geheim wou houden. Wij zijn tenslotte wel haar enigste 2 kinderen en hij wilt ons niet kwijt raken, waaraan hij zijn vrouw heeft verloren. Een paar dagen later kregen wij  een pakketje. We hadden werkelijk geen idee. Dus we opende de doos en er zat bij een envelop in met de tekst: "Deze 2 zwaarden waren van jullie moeder en ik draag ze over aan jullie Groetjes Oma". Snel maakte we de doos veder open, en er zaten werkelijk 2 verschillende zwaarden in. één was meer van goud gemaakt en toen ik die wou vast pakken lukte dat niet. Dus Aron pakte die op en daar onder lag het zilveren zwaard, versiert met wit en donker blauw. Toen ik heb vast pakte kwam er een golf van kracht door mijn lichaam dat ik er even van schrok. In dat jaar waren we ook afgestudeerd van school en begonnen het zwaardvechten op te pakken. In die tijd trainde we elke dag wel 4 uur en soms langer, de enigste rust dag dat wij hadden was zondag. We werden steeds beter, zelfs voor onze leeftijd. We konden uiteindelijk zelfs de trainer verslaan terwijl hij al voor 30 traint. Vader begon steeds meer dingen over moeder te vertellen. Hoe veel wij op haar lijken en hoeveel wij gemeen hebben. Eindelijk konden wij zien dat die echt trots op ons begon te worden. Hij vertelde ons ook dat zodra wij 18 werden dat wij weer naar school moesten. Naar een speciale school. De school waar ook onze moeder op had gezeten toen ze jong was en later ook op heeft les gegeven. Hij wou alleen die tijd nog geheim houden hoe de school heet en waar die ligt. Hij begon ons oude boeken te geven van onze moeder waardoor wij wat meer over magie zouden leren. Zo gaf hij ons ook toegang tot de geheime bibliotheek onder ons huis. Wij begonnen daar ook steeds meer tijd te besteden en steeds meer te leren. Zodat we voorbereid waren wat we op school zouden krijgen. Hij vertelde ons ook dat zodra wij 18 zouden worden dat wij moesten gaan kiezen tussen pijl en boog of het zwaard. Hij begon ons stiekem al pijl en boog te leren zodat de keuze makkelijker werd. En de dag dat wij 18 werden kwam steeds dichter bij. Die dag is dan toch werkelijk aangebroken. Nu kunnen we ook veder met hoe het allemaal vanaf vandaag loopt.