Hatırlamak için

Gerçeklikten Kaçış

Hazan:
Hepimizin hayatında, bir an, yaşadığımız dünyadan kaçmayı istediğimiz ve bizi boğmaya başlayacağını çok iyi bildiğimiz bir an olur .
Her sabah bu hisle uyanıyordum .
Gün ilerledikçe ,ruh halim değişir, ve o an sahip olduklarıma minnettar ve huzurlu bir şekilde uykuya dalardım.
Ancak , güneş tekrar doğmuştu , ama sıcak güneş ışınları ve iyi ruh hali yerine , kafamda bir şüphe bulutu dolaşarak,beni belirsizlikten korkutuyor,ve beni oraya ait değilmişim gibi hissettiriyordu.

Anılar, hayaller gibidir.
Zamanla kaybolurlar ve bu ikisi arasındaki ince çizgi kolaylıkla kırılabilir ...
Benim olayımda,geçmişten herhangi bir anı  ya da hayal yoktu sadece bana koşmamı söyleyen bir iç ses vardı.

Bir kaç hafta öncesinde...
Bir kaç güneş ışını ağaçın kalın dallarından geçerek yüzümü ısıtmıştı.

Gözlerimi açmış ve büyük kar tanelerinin yavaşça üzerime düştüklerini görmüştüm.
Ayağa kalkamaya çalışmış , ama başımdaki keskin ağrı beni durdurmuştu.
H: Agh... acıyor !

Bir kaç dakika sonrasında kendimi bulduğum yerin farkına varmıştım.
- Buraya nasıl geldim ?
-Hey ! Yardım edin !
-Biri beni duyabiliyor mu?! Hey !
-Oh hayır ! Ayağa kalkmalı ve geri dönmenin bir yolunu bulmalıyım.
Yanımdaki ağaca tutunmuş ve ayağa kalkmıştım.
Ancak,ani hareketler,baş dönmemin güçlenmesine ve içgüdüsel olarak gözlerimi kapamıştım.
-Yapmalıyım... burada kalamam. Yardım bulmalıyım.
Yavaşça bir ağaçtan diğerine hareket ediyor , ormandan çıkmama yardımcı olacak ip ucu farketmeye çalışıyordum.
-Ne yapıyorum
-Ya ormanda daha derine gidiyorsam ?
-Ya beni kimse bulamazsa
-Yardım edinnn!
Dikkatlice etrafı dinledim,ama cevap yoktu .
Duyabildiğim tek ses ,güçly kalp atışımdı.
Böyle durumlarda, korkunun en büyük düşmanım olduğunu biliyordum, bu yüzden sakinleşmek için kendime biraz zaman vermiştim.
-iyi olacağım
Birinin ismimi söylediğini ve beni aradığını duymayı umuyordum , ama sonrasında  farkına varmıştım...
-Adım... benim adım ne ?!
-Benim adım... ben kimim ?! Ben hatırlamıyorum !
-ugh ... lanet olsun bu gerçek olamaz !
Çaresizdim,çünkü ümitsizdim.
O kadar kızgındım ki, yumruğumu sıkıp bir ağaca vurmuştum.
Taktığım bilezik kırılmış ve yer düşmüştü ... onu yerden alıp iyice bakmıştım.
Bunun benim bileziğim olduğunu asla söyleyemem .
Nasıl aldığımı hatırlamıyorum
Kırıldığına üzüldüm , ama tamir edeceğim.
Onu dikkatlice incelemiş , tokasına bakmış ve yapıldığı güzel taş dizisine hayran olmuştum.
Tesadüfen, taşların üzerine kazınmış bir yazı görmüştüm...
"Kız kardeşim"
Bu kazınmış tek kelime olamaz.
Bütün bileziği dikkatlice incelemiş ve kazınmış  daha fazla kelime bulmuştum.
Sonrasında her şey anlam ifade etmeye başlamıştı.
"Sevgili kız kardeşime,Hazan"

Bileziğe kazınmış ismi tekrarlayarak ve bir şeyler hatırlayacağımı sağlayacağını ümit ederek yürümeye devam etmiştim.
Bu muhtemelen benim adım , ama bundan nasıl emin olabilirim ?
Kulağa hiç  tanıdık gelmiyor ...
-Hazan ben Hazan
Ormanın ucuna geldiğimde güneş batıyordu .
Üşümüştüm,susamıştım,açtım ama pes etmiyordum .
Önümde, karlarla kaplı ve tepelerle dağlar arasında,vadide gizlenmiş güzel bir köy görmüştüm.
Tek sorun, tepenin en üstünde duruyor olmam ve etrafımda aşagı inmek için herhangi bir yol olmamasıydı.
-Sonunda artık belki biri yardım çağrımı duyar.
Yardım edin!
Avazım çıktığı kadar bağırmak istiyordum,ancak kelimelerim bir ıslıktan çok daha az sesli çıkıyordu.
Bitiktim...
Arkamdan gelen bir ses , beni yarı-uyku halinden uyandırmıştı.
İçgüdüsel olarak bir ağacın arkasına saklanmıştım.
-Arkamda biri var!
Son kalan gücümü toplamış  ve koşmaya başlamıştım istediğim kadar hızlı koşamadığımı farkettiğimde,sadece bir kaç adım atmıştım.
Ayağımın altındaki kalın kar, beni yavaşlatıyordu.
Beni kimin takip ettiğini görebilmek için bir saniyeliğine arkamı dönmüştüm,ama bir saniyelik dikkatsizlik yetmişti, ve kaymıştım...
-Agh... Hayırrr!
Bunun benim sonum olacağını sanmıştım.
Göreceğim beni avlayan adamın yüzü olacağını zannetmiştim
Ama yanılmışım... ona sadece hayatımı kurtardığı için teşekkür edebilirdim.
Hızlı bir şekilde elimi tutmuş ve beni hızla uçuruma düşmekten kurtarmıştı.
Kendimi onunla yüzyüze bulmuştum...