Endless Love (JaDine)

EL Chapter three

CHAPTER THREE:

 

(Phone rings)

“Hello?”-Nadine

“Best! San ka?”-James

“Ay, best. Ikaw pala. Dito saamin. Bakit?”-Nadine

“Tara labas tayo. Magkita nalang tayo sa park ha!”-James

“Hm, sge best. Seeyou!”-Nadine

*HAYNAKOOOO. Nag-aya nanaman syang lumabas. Haaaay! Lalo akong naiinlove eh! Hindi nga pwede Nadine. Okay? Bestriend lang. BESTFRIEND LANG. Ugggghh. Makaligo na nga!*

JAMES POV:

Ang bilis ng panahon. 3 taon na ng nakakaraan simula nung makilala ko sya. Tatlong taon ko nading tinatago yung nararamdaman ko. Kung pwede lang sana. Kung pwede ko lang syang ligawan, kung pwede lang maging kami. Kaso hindi. Hindi pwede. :(((((

“JAMES!”-Nadine

“Uy best!”*HUG*-James

*Luh. Kung makayakap naman ‘tong si james. Ang higpit!!!! Parang ngayon lang kami nagkita ah. Samantalang araw-araw naman kami magkasama.*

“Ughhh. Hmm-mm—m b-b-ee-s-t-t”-Nadine

“Ay sorry best. Namiss lang kita”-James

“Grabe ka naman best! Kala ko mamamatay na ko sa ‘di paghinga! Hahaha”-Nadine

“Sorry na nga eh. Hmmmm cute mo talaga!”-James

*Sabay kurot sa pisngi ko. Haaaay :”””>*

“Haynako.  Talagang cute ako noh! Hahaha. Tara na nga, kain na tayo!”-Nadine

Habang kumakain sila James and Nadine, may lumapit sa table nila..

“UY! BRO! KAMUSTA?”

“E-e-e-r-i-ck?! ERICK?!”-James

“Oh bro? Bakit parang nagulat ka? Ako nga dapat magulat kasi nandito ka diba! Tsaka, bro. Parang malakas ka na ah. Astiiiig!”-Erick

“Ah-hh. O-oo. Oo naman! Malakas naman talaga ko eh ako pa ba”-James

“Oo nga eh! Effective yung therapy ah. Tsaka bro! Kelan ka ba magpapa-despidida? Daya mo naman! Iiwan mo nanaman kami”-Erick

“AH. EHEM. Excuse me? Hi? Erick? Right? Anong aalis? Anong despidida? Anong therapy?-Nadine

“Ah, Erick. Mukang tawag ka na ng gf mo. Ayun oh. Sige na ha. byeee!”-James

“Hindi. Okay lang sino sya james? Ganda naman. Hi ate!-Erick

“Hindi, alis ka na bye!”-James

“Osige bye! ‘Tol, text mo ko sa despidida ha. Bye!”-Erick

JAMES POV:

SI ERICK! Si Erick ay childhood friend ko. Tropa ko na din yan. Matagal nadin simula nung huling kita namin.. Kung may isang tao man bukod sa pamilya ko ang nakakaalam ng kalagayan ko eh, sya yun.

*Mejo gumagabi na. Kaya nagdecide na kami ni Nadine umuwi. Hinatid ko sya. Pero simula nung Makita naming si Erick hindi nasya kumikibo. Ang lalim mga-isip. Parang wala sa sarili. Malamang hanggang ngayon iniisip padin nya yung mga sinabi ni Erick saakin.. Hindi. Hindi nya pwede malaman..*

“Hm. Best! Salita ka naman jan. Kanina ka pa walang imik. Boring ba? Nagsasawa ka na sigurong kasama ko noh? Hehe”-James

“Ano yung kanina? Sino si Erick? Anong therapy? ANONG DESPIDIDA?!”-Nadine

“Wala yun best! Hahaha. Alam mo best…”-James

*Hahawakan ko sana yung mga kamay nya kaso lumayo sya ng bahagya. Yumuko at mukang galit.*

“Ano ba yon?! Bakit ‘di mo sabihin sakin? Alam mo bang kanina pa ko ‘di mapakali? Sabihin mo na kase!”-Nadine

*Mejo tumataas na ‘yung tono ng boses nya. Galit na nga talaga sya*

“Wala nga yun..”-James

“ANONG WALA?! ANO NAGBIBIRO LANG YUNG ERICK? ANO NGA?! SABIHIN MO!!!!”-Nadine

“WALA NGA DIBA! SINO KA BA PARA MAGTANONG? KAIBIGAN LANG KITA!!-James

*Di ko na napigilan ‘yung sarili ko. Nasigawan ko sya. ‘Yun nalang kase yung nakikita kong paraan para tumigil sya sa kakatanong. Ayoko kasing malamang nya. Ayoko sya maging malungkot. Ayoko. Kaya tapos nun, tumalikod nalang ako at umalis. Masakit sakin kasi nakita kong pumatak yung luha nya.. Pero kelangan ko talagang umalis na…*

NADINE’S POV

Di ko na namalayan na unti-unti na palang pumapatak yung luha sa mga mata ko. First time ‘yon. Unang beses nya kong sinigawan. Parang sobrang galit sya. Hindi ko alam kung bakit. :””( Ang gulo. Ang gulo gulo. Alam kong kaibigan lang ako pero bakit pinagduldulan pa nya? Kaibigan ako kaya concern ako. Ang sakit. SOBRANG SAKIT NG GINAWA NYA. :’’( Sobrang naiinis ako. Sobrang naiinis ako sakanya. At, sobrang naiinis din ako sa sarili ko kasi sobrang mahal ko padin sya. :””( ANG HIRAP. ANG GULO. ANG SAKIT :”

*Nakakapanibago. Hindi kami sabay pumasok. Walang sumundo sakin sa bahay. Mag-isa ako ngayong pumasok sa school. Gusto ko sana syang itext o kontakin kaso, ayoko. Sya yung may kasalanan sakin. Sana umeffort manlang sya na kamustahin ako o ano. Pero wala. Sabagy, “kaibigan” nga lang pala nya ako..*

“Nadine! Nakita mo ba si James?”-Cathy

“Ha? Hindi. Hindi pa kami nagkakausap ngayon eh”-Nadine

“WHAT? Himala. Ngayon lang ata kayo ‘di magkasama ah. Anyways, hindi kasi sya pumasok. Eh never naman nag aabsent ‘yon kasi nga class president namin sya.”-Cathy

“Ah. Ganun ba. Ewan ko eh”-Nadine

“Seriously? Okay ka lang ba? Okay lang ba kayo? Bakit anyare?”-Cathy

“Wala. Sige cath. Malelate na ko.”-Nadine

“Uhm? Sge”-Cathy

*Ano naman kayang nangyari don sa lalaking ‘yon? Sya pa may ganang umabsent ah. Haynako, bahala nga sya*

Halos 3 months hindi pumasok si James. 2 months din silang hindi nagpansinan ni Nadine. Ni text o ano wala. Hindi nakatiis si Nadine. Pinuntahan nya si james sa bahay nila..

“Nanjan po ba si James?”-Nadine

“Ay, iha. Wala na sila dito”-kasambahay

“Po? Ano pong wala na?”-Nadine

“Hindi mo ba alam? Last month pumunta sila sa US. Buong pamilya”-kasambahay

“G-ganun p-po? S-s-ige po. Salamat”-Nadine

*Sa sobrang gulat ko, napa-upo ako sa harap ng gate nila. Napa-iyak ako. ANG SAMA NYA! Di manlang sya nagpaalam o nagsabi!! ANG SAMA SAMA NYAAA!!!! Siguro nga dapat ko na syang kalimutan. Kung sya nga kinalimutan na nya ko ng ganun ganun na lang eh! :””( Wala syang puso. Sarili lang nya iniintindi nya! Sellfish!! :””(*