Τα δάκρυα είναι φτιαγμένα από πόνο

Σελίδα 1

Έχεις νιώσει ποτέ αληθινό πόνο; Έχεις νιώσει ποτέ να πονάει  το στέρνο σου απ' το κλάμα; Έχεις νιώσει ποτέ όλα γύρω σου να στενεύουν και εσύ πνίγεσαι; Έχεις κλείσει ποτέ το στόμα σου με τα δυο μικρά σου χεράκια για να μην ακουστεί που κλαις με λυγμούς; Γιατί εγώ τα έχω νιώσει όλα. Οχτώ ήμουν, οχτώ χρονών παιδάκι. Άκουσα φωνές και πήγαινα προς την κουζίνα. Ένιωθα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Πράγματι η εικόνα που αντίκρισα εκείνη την Πέμπτη θα είναι χαραγμένη στην ψυχή μου με μαύρο μελάνι για πάντα... Προχωρούσαν με αργά βήματα, πέρασα τον διάδρομο και τότε την είδα... Είδα την μάνα μου μέσα στα αίματα, χλωμή και άψυχη. Αυτό που όμως φαινόταν ολοκάθαρα στο πρόσωπο της ήταν η γαλήνη. Στο πρόσωπο της ήταν ζωγραφισμένη η ηρεμία. Για δυο λεπτά ζήλεψα που δεν ήμουν στην θέση της. Μετά από λίγο η αδελφή μου η Δανάη είχε φτάσει στην κουζίνα. Δεν μιλήσαμε. Δεν τόλμησε καμία μας να μιλήσει. Την αγκάλιασα σαν να 'ταν από κρύσταλλο και την φίλησα στο μέτωπο απαλά. Πέσαμε πάνω στο άψυχο σώμα της μάνας μας και κλαιγαμε. Κλάψαμε πολύ μα δεν μιλήσαμε. Μετά από λίγες ώρες ακούσαμε τα βήματα του πατέρα. Ανοίγει η πόρτα και μια σκιά μπαίνει μέσα. Πόσο μας τρόμαζε αυτή η σκιά... Το στόμα του βρωμούσε. Είχε αυτήν την γνωστή μυρωδιά του πόνου. Πάλι αλκοόλ... "Το πε και το έκανε η τρελή γαμω το κέρατο της!" μόνο αυτό είπε. Μετά δεν ξαναμίλησε. Φάγαμε τόσο ξύλο εκείνη την μέρα που η Δανάη πήγε στο νοσοκομείο. "Έπεσε απ' την σκάλα". Έτσι τους είπε και αυτοί σαν να τον πίστεψαν... Όλοι ήξεραν μα κανείς δεν μιλούσε.
Οι πρώτες δύο λέξεις που μάθαμε σε εκείνο το σπίτι ήταν το "με πονάς". Έτσι περνούσαν οι μέρες μας... Ο πατέρας μου μας χτυπούσε πολύ. Βρισίδι, ξύλο και κλάματα μόνο αυτά θυμάμαι. Όμως αυτό που πάντα μας παρηγορούσε ήταν η μάνα μας, αυτή έτρωγε όλο το ξύλο για να μην πάθουμε τίποτα εμείς. Πόσες φορές είχαμε πάει στο νοσοκομείο στο Ηράκλειο ούτε που θυμάμαι. Έχασα το μέτρημα πια. Κρήτη 1930. Όλοι ήξεραν μα κανείς δεν μιλούσε, το μόνο που της έλεγαν ήταν: "Υπομονή Κατερινιώ. Κάνε υπομονή...για τα παιδια σου". Χωρίς την μάνα μας ήμασταν πια τελειωμένες.