"ห้องรกเหมือนเดิม"
ประโยคแรกสุดห่วยแตกที่นักรบเลือกทักทายหลังจากก้าวเข้าห้องมาทำให้จีวาหน้าขึ้นสี ไม่ใช่เขิน แต่อาย ตอนชวนอีกคนมันไม่ได้นึกถึงสภาพห้องไง คิดแค่ว่าอยากให้เขามา พอนึกออกเขาก็พยายามจัดให้เร็วที่สุดแล้ว ได้แค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ถ้าอีกคนเห็นตอนยังไม่จัดนี่ไม่ทักว่ารูหนูเลยเหรอ
"กลับไปเลยไป" เขากลบเกลื่อนความอายด้วยการใส่น้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อยลงไปตอนพูด
"ชวนแขกมา แล้วก็ไล่แขกกลับเนี่ยนะ"
"แขกปากไม่ดีก็ต้องไล่กลับปะ" จีวากอดอก "แล้วอีกอย่างแขกก็เลือกที่จะมาหาเอง เพราะงั้นห้ามบ่น"
นักรบแย้มรอยยิ้มที่จีวาไม่ได้เห็นบ่อยนัก มันไม่ใช่ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ มันเป็นยิ้มที่ดูอบอุ่นเสียจนทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะ ทั้งดวงตาที่หยีลงเล็กน้อยกับรอยบุ๋มที่ข้างแก้มที่เพิ่มความน่ารักให้กับรอยยิ้มนั่นอีก เจ้าของห้องต้องหลบตาอีกคนด้วยการมองกำแพงเพื่อให้หัวใจกลับมาเต้นเป็นจังหวะปกติ
ร่างสูงก้มเล็กน้อย เอียงหน้าเข้าหาและแตะริมฝีปากของตัวเองลงบนอวัยวะเดียวกันกับของอีกคน เสียงดูดกันของริมฝีปากทำให้เกิดเสียงน่าอายดังรอดเข้าไปในระบบประสาทการรับรู้เสียงของทั้งสองคน ทั้งคู่ละริมฝีปากออกจากกันหลังจากนั้นไม่นาน มือของนักรบจับอยู่ที่เอวคอด ส่วนจีวาพักแขนลงบนไหล่หนา กระพริบดวงตาช้าๆและจ้องมองใบหน้าของนักรบราวกับจะจดทุกรายละเอียดลงในสมอง
ร่างเพรียวอ้าปาก แลบลิ้นสีชมพูออกมาเพื่อเป็นการเชิญชวนให้เหตุการณ์เมื่อกี้ดำเนินต่อ นักรบยอมทำตามที่เจ้าของห้องขอ เขาใช้ลิ้นของตัวเองดันลิ้นสีชมพูของอีกคนเข้าไปข้างใน หยอกล้อกันไปมาข้างในช่องปาก แต่ไม่นานก็ถอนใบหน้าออกมา
