Zo zit je rustig in de taxi en zo hang je ondersteboven met je maaltijdsalade op je gezicht.
Uitleg nodig? Begrijpelijk, ik heb het zelf ook hard nodig.
Ik was op weg naar mijn werk: mijn verschrikkelijke baas gunde mij geen tijd om mijn heerlijke pastasalade op te eten. Mijn lunch haalde ik bij een klein restaurantje aan de andere kant van het centrum. Een overheerlijke pastasalade met knoflook en pesto. Ja, ik weet het, je gaat er ongelooflijk van uit je mond stinken, maar het is zo lekker. Ik wilde er dus even lekker voor zitten, tot opeens mijn telefoon ging.
Hè, shit.
Ik slikte snel mijn hap pasta door en nam op.
''Goedemiddag, dit is Nina H. Artist Management. U spreekt met Rose, hoe kan ik u helpen?''
''Rose! Waar ben je?! Ik heb je nú nodig, dit is code rood. Code rood, zeg ik je.''
Bij het horen van code rood rolde ik met mijn ogen. Ik mocht hopen dat dit werkelijk een noodgeval is en geen paniek omdat ze haar lipstick kwijt was.
''Hallo?! Waar blijf je nou? Mijn dure lipstick van Estée Lauder is gestolen!''
Dat dacht ik al. Ik durfde te wedden dat dat ding gewoon op de bodem van haar Pradatasje lag, maar dat mevrouw niet durfde te zoeken uit angst om een nagel te breken.
''Heb je al in je tas gekeken?''
''Je weet hoe uitgebreid mijn collectie is, ik heb hier geen tijd voor. Je hebt een kwartier om hier te komen, ik verwacht dat je alle tassen contro- ''
Voordat mijn baas haar zin kon afmaken, hing ik op. Ze moest eens stoppen met zeiken, alle heilige pepermuntjes nog aan toe. Daar ging mijn welverdiende lunchpauze. Misschien zou ik maar eens moeten zoeken naar een andere baan.
Ik vroeg aan een langslopende ober de rekening en liet mijn salade inpakken. Op kosten van de zaak natuurlijk, ik was niet helemaal gestoord. Met de salade in een tasje, ging ik op zoek naar mijn fiets. Ik wist zeker dat ik hem aan de lantaarnpaal voor het restaurant had gezet. Ik had hem zelfs nog met een extra slot aan de paal gezet. Weliswaar een goedkoop slot van de Action, maar wie zou er nou zo'n krakkemikkige oude fiets willen jatten?
Blijkbaar degene die mijn fiets jatte. Shit.
Ik keek snel op mijn horloge en kwam tot de conclusie dat ik nog precies 4 minuten en 3 seconden had om terug op de werkvloer te zijn. Dat betekende dat ik óf nu moest gaan sprinten óf dat ik een taxi moest pakken. Met een blik op mijn schoenen en de pastasalade was de keuze snel gemaakt.
Ik ging mijn voeten niet mishandelen, maar rustig in een taxi mijn pasta eten. Ik keek de straat rond en zag toen een auto staan die me niet opgevallen zou zijn, als er geen felgekleurd, lichtgevend bordje bovenop zat met letters die het woord 'TAXI' vormen.
Nadat ik was ingestapt en mijn bestemming had doorgegeven aan de chauffeur, vroeg ik of ik mijn salade mocht opeten.
''Nee. Ik moet geen etensresten in mijn auto.''
Nu moet je weten dat ik geen genoegen neem met dat antwoord. Zeker niet als het gaat om eten.
''Het was eigenlijk geen vraag, maar meer een soort mededeling in een beleefd jasje,'' zei ik, terwijl ik mijn salade uit het tasje haalde. De chauffeur protesteerde hevig, maar zag in dat ik bloedserieus was. Met een norse uitdrukking op zijn gezicht laat hij semi-nonchalant weten dat ik zal moeten dokken als ik ook maar één druppeltje mors.
''Geen probleem, meneer, ik ben dan ook niet van plan om mijn eten te verspillen aan het vuil maken van uw auto.''
En dan, na een hoop gezeik, werd mijn tong gezegend door een salade die de Griekse goden waarschijnlijk met nectar hadden vergeleken. De kaas, de overheerlijke dressing, de pesto.. De gedachte alleen al maakte me bijna aan het kwijlen. Nou ja, ik zou die salade nooit meer normaal kunnen eten, nadat ik het gezicht van de chauffeur had gezien toen hij zich realiseerde dat er knoflook in zat. Wist ik veel dat die gozer het niet kon verdragen als er knoflook in zijn buurt was.
De momenten daarna waren zeer intens en gingen verbazingwekkend snel. Ik kan me herinneren dat de chauffeur begon te vloeken - met zeer, zeer lelijke woorden, die ik hier maar niet zal herhalen, omdat mijn moeder me anders mijn mond laat spoelen met zeep. Daarna zag ik een stukje pasta omhoog komen en ik dacht nog dat ik op het punt in mijn leven was gekomen dat ik ontdekte dat ik kon toveren. Ik verwachtte dat ik elk moment Hagrid zou zien, om me te vertellen dat ik een uitzondering was en als eerste volwassene op Hogwarts zou worden toegelaten.
Die droom spatte uiteen toen het stukje pasta me in mijn gezicht raakte. En de ruiten spatten uiteen toen de auto ondersteboven op de straat landde. En mijn eetlust spatte uiteen toen mijn hele salade opeens het idee kreeg om naar mijn gezicht te vliegen. Wat er daarna was gebeurd, kan ik me niet zo goed herinneren. Mensen hebben me verteld dat de auto vanuit het niets een te scherpe bocht maakte, slipte en uiteindelijk tegen een paal aan tot stilstand kwam.
Deze hele ervaring was al apart genoeg: ik ging er wel vanuit dat een taxichauffeur niet om het minste of geringste al in paniek zou raken. Zeker niet om een salade. Een salade met pesto. Pesto is best lastig om uit je haar te krijgen. De geur blijft verbazingwekkend lang hangen. Ik had de dagen erna constant trek omdat ik overal pesto rook. Oké, dat was niet mijn punt. De ervaring was van zichzelf al apart, maar het raarste was dat het ambulanceteam alleen mij uit de auto had gehaald.
Ik was de enige persoon in het voertuig.
